ابتدا باید گفت که بیشتر انواع معاملات با شهروندان اهل‌کتاب که در سرزمین اسلامی زندگی می‌کنند، دارای مشکلی نیست؛ از این‌رو اگر در شرایط ضروری - بویژه اگر مسلمان ثروت‌مندی در دسترس نباشد - ایرادی ندارد که قرضی از آنان گرفته شود و این نیز به معنای ذلت و خواری در مقابل آنان نبوده، بلکه رفتاری عادی است که میان شهروندان یک جامعه رخ می‌دهد. در همین راستا به روایاتی در این زمینه برخورد کردیم که در آنها سخن از دریافت وجهی توسط امام علی(ع) از فردی یهودی می‌کند که یا به صورت قرض و یا در قبال اجرت در مقابل کار بوده است:
1. امام صادق(ع) فرمود: «امام حسن(ع) و امام حسین(ع)‏ در کودکی، بیمار شدند. رسول خدا(ص) به همراه اصحاب به عیادت آنها آمد. یکى از آنها گفت: اى أبوالحسن! اگر براى دو فرزندت نذرى می‌کردى، خدا آنها را شفا می‌داد. فرمود: "سه روز به شکرانه خدا روزه می‌گیرم". حضرت فاطمه(س) هم، چنین گفت و حسنین(ع) هم گفتند: "ما هم سه روز روزه می‌گیریم" و کنیزشان فضّه هم، چنین نذرى کرد. خدا آنها را شفا داد و آنها روزه گرفتند در حالى‌که هیچ خوراکى نداشتند. امام على(ع) نزد همسایه یهودى خود شمعون که شغل پشم‌ریسی داشت رفت و فرمود: "می‌توانى مقدارى پشم به من بدهى که دختر محمد(ص) برای شما بریسد و سه صاع جو در عوض آن بدهى". او پذیرفت و  مقدارى پشم به همراه مقداری جو به آن‌حضرت داد».[1]
2. امام باقر(ع) می‌فرماید: «امام علی(ع) نزد شخص یهودی به نام فنحاص بن حاریا و یا شمعون بن حاریا آمد و قرض خواستند؛ اما شخص یهودی که پشم‌ریسی گوسفند داشت، مقداری از پشم و مقداری از جو را به او داد تا حضرت زهرا(س) پشم‌ریسی کند و بدین طریق وام خود را ادا نماید».[2]