حضرت زکریا(ع) از پیامبران برجسته بنی ‌اسرائیل و از نوادگان حضرت داوود(ع) است که نام او هفت مرتبه در قرآن کریم آمده است.

همسر او «اشیاع» خاله «مریم بنت عمران» بوده و بعدها سرپرستی مریم(س) نیز با قید قرعه به زکریا(ع) سپرده شد. او که تا سن پیری دارای فرزند نشده بود، با دیدن جایگاه مریم(س) و دریافت روزی او از خزانه غیب، از پروردگارش تقاضای فرزند کرد و خداوند نیز دعایش را پذیرفته و یحیی(ع) را به او هدیه داد.

محل زندگی زکریا(ع)، شهر دمشق و شغل ایشان نجاری بود. هم‌چنین او مسئول قربانی‌ها بوده و تورات را بازنویسی می‌کرد.

بر اساس برخی گزارش‌ها، زکریا جانشین «آصف بن برخیا» شد. پادشاه زمان این پیامبر نیز «بطلمیوس» نام داشت.

بر اساس قرآن و روایت، زکریا بنده مخلص و صالح خدا بوده و فروتنی و پیشتازی در خیرات از ویژگی‌های نیک او به شمار می‌آمد.

خدای متعال قبل از شهادت زکریا(ع) به او وحی نمود که میراث پیامبران را به عیسی(ع) واگذار کند.

زکریا(ع) با تهمتی ناروا روبرو شده و مردم قصد کشتن او را داشتند که وی از ترس جان خود در تنه درختی رفت و شکاف درخت(به امر خدا) بسته شد، اما شیطان جای او را به دشمنانش نشان داد که آنان درخت را با ارّه بریده و ‏زکریا(ع) را دو نیم کردند. دو مقبره در مسجد جامع دمشق و بیت ‌المقدس منسوب به آن‌ حضرت(ع) است.