در اصطلاح، به جدا شدن زن و شوهر از یکدیگر به وسیلۀ فسخ عقد ازدواج «طلاق» می‌گویند. طلاق از ایقاعات است؛ یعنی انشاء و ایجاد آن یک طرفه و از طرف مرد است و نیاز به رضایت و مداخله زن ندارد. بنابراین مرد می‌تواند با شرایطی به طور یک طرفه همسر خود را طلاق دهد.

طلاق، به «رجعی» و «بائن» تقسیم می‌شود؛ «رجعی» طلاقی است که در مدت عده، بدون عقد مجدّد جایز است که شوهر به ‌زن رجوع کرده و زندگی‌شان ادامه یابد. در مقابل، «بائن» طلاقی است که رجوع در آن، بدون عقد مجدد جایز نیست.

طلاق بائن نیز خود به دو نوع «خلع» و «مبارات» تقسیم می‌شود؛ «خلع» طلاقی است که شوهر تصمیم به طلاق نداشته اما زن به‌واسطۀ بیزاری از شوهر با دادن مال یا بخشیدن مهریۀ خود او را راضی به طلاق کرده و از او طلاق می‌گیرد و «مبارات» طلاقی است که زن و شوهر هر دو از هم بیزارند، اما زن پیش‌قدم شده و با پیشنهاد مبلغی به شوهرش با او توافق می‌کند که از یکدیگر جدا شوند.

در این دو نوع طلاق، ازآنجا که زن پولی پرداخت کرده، شوهر اجازه رجوع به همسرش را بدون کسب رضایت همسر و عقد مجدد با او ندارد.

«احکام طلاق» بابی از ابواب فقهی است که مسائل گوناگونی در آن مورد گفتگو قرار می‌گیرد.

گفتنی است گرچه طلاق در شرع مقدس اسلام مجاز اعلام شده، اما به تنها در شرایط خاص و یا عنوان آخرین راهکار پیشنهاد شده و در غیر این صورت مورد نکوهش شدید قرار گرفته است.