«غیبت» عبارت است از: سخن گفتن پشت سر دیگران به گونه‌ای که غیبت شونده راضی و خشنود نباشد. در تعالیم قرآن از غيبت كردن تعبیر به خوردن گوشت مرده‌ی برادر مؤمن شده است. و در روايات غيبت كننده منفورترين مخلوقات، بدترين مردم، شريک شيطان و منافق معرفی شده است. هم‌چنین برای غيبت نیز تعابيری؛ نظیر خورشت سگان اهل جهنم و عملی زشت‌تر از زنا به كار رفته است.

تحقق غیبت مشروط به شرایطی است: فردی که از او غیبت می‌شود در جمع حاضر نباشد، سخنی در ارتباط با عیب و نقص طرف مقابل باشد، این عیب از عیوب پنهان او باشد، و فرد از شنیدن آنچه در موردش گفته می‌شود ناراحت شود.

البته از این قانون کلی مواردی استثنا شده است؛ مانند دادخواهی از ظالم، نهی از منکر، پرسش و استفتا، و سخن در مورد کسانی که به فسق شناخته شده هستند.

قابل توجه است که واژه «غیبت» در معنای «پنهان شدن» نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد که موضوع این مدخل نیست.