«عبدالمطلّب»، یا همان «شيبة الحمد بن هاشم بن عبد مناف‏»؛ پدربزرگ پیامبر اسلام (ص) و نیز امام علی(ع) بود. او چون در بدو تولد موی سپیدی در سر داشت، نام «شيبة الحمد» برای او برگزیده شد.

شیبه در مدینه به دنیا آمد و با مرگ پدرش هاشم در سفر شام، در مدینه باقی ماند و دوران کودکی خود را در آن‌جا سپری کرد، تا این‌که عمویش، مطّلب به دنبال وی آمد و او را به وطنش مکه بازگرداند. مردم گمان کردند که او بَرده مطلب است و از این رو بعدها به عبد المطلب شهرت یافت. پس از مرگ مطّلب، عبدالمطلب جانشین او شد. بر اساس گزارش‌های تاریخی، عبدالمطلب بت‌پرست نبود، بلکه به سوی کعبه عبادت می‌کرد.

از کارهای مهم او این بود که چاه زمزم را که بر اثر درگیری‌های مردم مکه نابود شده بود، دوباره بازسازی کرد؛ از این رو یکی از القاب عبدالمطلب، صاحب  زمزم‏ است. او تا پایان عمرش سرپرستی پیامبر اسلام(ص) را نیز بر عهده داشت.

سرانجام، عبدالمطلب چند سال پس از لشگرکشی ابرهه(عام الفیل)، در 82 سالگی، یا 120 سالگی به جهت کهولت سن، درگذشت.