رضایت به معنای خشنودی بوده و به عنوان یکی از صفات پروردگار مطرح می‌شود. البته برخی از صفات خداوند - مانند رضایت - در مورد انسان هم کاربرد دارد؛ اما خشنودی به معنایی که برای خدا به كار رفته با خشنودی انسان فرق می‌کند. خشنودی در انسان یک نوع توجّه قلبى و جاذبه روحى است، در حالى‌كه خداوند نه قلب دارد و نه روح، و ذات خداوند از هر تغییری منزّه است؛ لذا تأثیرپذیری و انفعال، در ذات خدا راه ندارد و محال است مخلوقات در ذات خدا تأثیر بگذارند. خشنودی و غضب خدا، از صفات فعلی او هستند و صفات فعلی خدا، از نسبتی که بین خدا و فعل او (مخلوقات) وجود دارد انتزاع می‌شوند. همان‌گونه که صفات و اسمای فعلی انسان نیز از رابطه بین انسان و فعلش انتزاع می‌شوند.

بنابر این، رضایت خدا معنايش اين است كه او با بنده‌ی خود معامله رضايت مى‏‌كند؛ بر او رحمت مى‌‏فرستد و نعمتش را ارزانی‌اش مى‏دارد. او را به پاس بندگی و اطاعتش بهشت و نعمت‌های بهشتی ارزانی می‌دارد. و اگر مى‏‌گوييم غضب مى‌‏كند، معنايش اين است كه او با بنده‏‌اش معامله غضب مى‏‌كند؛ يعنى رحمت خود را از او دريغ نموده، او را دچار عذاب مى‌‏سازد؛ از این‌رو، ممكن است كه نخست راضى شود، و بعد به جهت نافرمانى بنده‌‏اش غضب كند، يا بر عكس، ابتدا غضب كرده و بعد به دلیل اطاعتى كه از بنده‌‏اش سرزد از او راضى شود.

رضایت بندگان از خداوند نیز متصور است و به بنده‌ای که به تمام رفتارهای خدا نسبت به خودش راضی بوده و همواره شاکر باشد و از دایره عبودیت خارج نشود، گفته می‌شود که او به «مقام رضا» رسیده است.