«توسل» از نظر لغت‌شناسان عبارت است از: هر چیزی که انسان برای دست‌یابی به هدف خویش، با میل و رغبت به آن متوسل شود. برخی هم گفته‌اند: توسّل عبارت است از:شفاعت کردن در روز قیامت.

توسل اما در اصطلاح دینی مسلمانان عبارت است از: واسطه قرار دادن پیامبران(ع)، امامان(ع)، و صالحان به پیش‌گاه خداوند، برای برآورده شدن حاجات و رسیدن به مقام قرب الهی.

اعتقاد به توسل مسئله‌ای است که از قرآن كریم و سنت شریف نبوی نشأت گرفته است.

توسل جستن به غیر خدای سبحان، و یاری خواستن از پیامبران و اولیای الهی، به معنای شریک قرار دادن آنان در افعال خداوند نیست؛ بلکه مقصود آن است که خداوند حاجات و خواسته‌های مردم را به برکت وجود آنان برآورده می‌سازد. در حقیقت آنان به وسیلۀ اولیا، به خود خداوند متوسل می‌شوند. و خدا را می‌خوانند تا خواسته‌های آنان را برآورده سازد، و اولیای خدا را می‌خوانند تا اجابت خواسته‌های آنان را از خدا بخواهند. این معنا در قرآن مجید از مؤمنان خواسته شده است: «اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد، تقوای الهی را پیشه‌ی خود سازید، و وسيله‌‏اى براى تقرب به او فراهم کنید».

بنابر این، توسّل به اولیای الهی امری است که عقل و شرع آن‌را می‌پسندد، و سیرۀ پیامبر اکرم(ص) و اهل‌بیت(ع) و همۀ مسلمانان، از گذشته تاکنون، بر جواز توسل به اولیای الهی استوار بوده است.