«غفران» به معنای محو کردن و از بین بردن اثر چیزها و کارها است. «غفور» به کسی گفته می‌شود که آثار کارهای بد را از بین می‌برد. به خدا نیز غفور گفته می‌شود؛ زیرا بر بندگان خود منت گذاشته و به دلیل توبه آنها یا اسباب دیگر، اثر گناهان آنها را محو کرده و از قید گناهان می‌رهاند.

خداوند در آیه‌ی ۴۹ سوره حجر می‌فرماید: «نَبِّئْ عِبادي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحيم»؛ به بندگانم خبر ده كه من آمرزنده و مهربانم.

با توجه به این آیه، غفور و رحیم از صفات خداوند است که خود را به بندگانش معرفی می‌کند.

البته بسیاری از دانشمندان کوشیده‌‌اند برای الفاظ به ظاهر مترادف معانی متفاوتی ذکر کنند؛ به‌ طور مثال، بر اساس نظریه‌ی کسانی که ترادف معانی در برخی الفاظ قرآنی را نمی‌پذیرند، معانی «غافر»، «غفور» و «غفار» با یکدیگر متفاوت است؛ «غافر» تنها بر مغفرت دلالت می‌کند؛ اما «غفور» کثرت مغفرت را می‌رساند. و «غفار» در مواردی به ‌کار می‌رود که کثرت مغفرت نسبت به گناهان بسیار، آن هم به‌ طور مکرر مورد نظر باشد. بر این اساس، اگر فرد گناه‌کار یک‌بار آمرزیده شود، و تکرار در آمرزش بر حسب تکرار گناه انجام نپذیرد استعمال اسم «غفّار» مناسب نیست.

اگر فردی از دیگری بخواهد تا او را ببخشد، به این گفتار او «استغفار» گفته می‌شود.