عمرو بن عاص بن وائل سهمی، یکی از چهره‌های حیله‌گر و فرصت‌طلبی بود که از زنی به نام نابغه متولد شد. عمرو بن عاص در زمان پیامبر(ص) چهره‌ای بسیار منفور داشت و شخصیت پلیدی بود؛ چراکه او همان کسی است که هفتاد بیت شعر بر علیه اسلام سروده بود و کودکان مکه هنگامی که رسول خدا(ص) را می‌دیدند آن شعرها را با صدای بلند می‌خواندند و موجب ناراحتی و آزار پیامبر(ص) می‌شدند.

عمرو عاص در سال هفتم هجری به این شرط که بدهی‌های گذشته‌اش بخشیده شود، مسلمان شد و با رسول خدا(ص) بیعت کرد.

وی در دوران خلافت ابوبکر و عمر از نزدیک‌ترین افراد به آنان محسوب می‌شد و در فتح شام از فرماندهان سپاه مسلمانان بود. در دوران عمر مدتی والی فلسطین شد و سپس مأمور فتح مصر گردید. پس از فتح مصر خودش والی آن‌جا شد. تا چند سال پس از مرگ عمر در این سمت باقی بود، عثمان او را عزل کرد و او به فلسطین بازگشت و از آن پس به منتقدان عثمان پیوست و به ندرت به مدینه می‌آمد.

پس از کشته شدن عثمان و به خلافت رسیدن امام علی(ع)، و عزل شدن معاویه از حکومت شام توسط امام(ع)، معاویه دست به دامان عمرو شد، و در حالی که وی به حقانیت علی(ع) و خلافتش اعتقاد داشت؛ اما وعده‌ی حکومت مصر از سوی معاویه او را بر آن داشت تا خود و حیله‌هایش را در اختیار معاویه قرار داده و به مخالفت با علی(ع) برخیزد.