เนื่องจากการพูดแบบเสรีถือเป็นองค์ประกอบสำคัญในการสร้างวัฒนธรรมอิสลาม ซึ่งมีความสำคัญในเชิงกลยุทธ์และมีความละเอียดอ่อนมาก และเนื่องจากสถานการณ์และสภาพของสังคมมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างและคุณภาพตลอดเวลา ฉะนั้น โดยธรรมชาติแล้วปัญหาดังกล่าวเป็นตัวกำหนดความไร้ความสามารถในการนำเสนอเกณฑ์ที่คงที่ ที่ไม่มีการเปลี่ยนอันใดได้ รัฐบาลอิสลามต้องแสดงความสามารถในการกำหนดเงื่อนไขและความจำกัดนี้ บนพื้นฐานของปรับเปลี่ยนไปตามสถานภาพและสถานการณ์  ขอบเขตของการพูดแบบเสรีบนเงื่อนไขที่มีความปลอดภัย สำหรับการเมืองภายในและต่างประเทศนั้นมีความกว้างใหญ่มากกว่า ภาวะไม่ปลอดภัยที่เกิดจากความไม่สงบภายใน หรือสงครามต่างประเทศ ดังนั้น เราจึงต้องยอมรับมาตรฐานและขอบเขตความเสรีในการพูด

หลักเกณฑ์และเงื่อนไขทั่วไปของขอบเขตความเสรีภาพในการพูด –ขณะที่อยู่ในสภาพเหมือนกับของเหลว – สามารถเขียนให้เป็นรูปลักษณ์ได้กล่าวคือ : ความเสรีภาพในการพูดเป็นหนึ่งในคุณค่าคงที่ของระบบสังคมอิสลาม ซึ่งอยู่เคียงข้างกับคุณค่าคงที่อื่นๆ ของสังคมเนื่องจากความเสรีภาพ ความปลอดภัย, ความยุติธรรม ความสะอาดของสาธารณะ และจิตวิญญาณ ...ซึ่งสิ่งเหล่านล้วนเป็นคุณค่าคงที่ที่อยู่ในระบบปกครองทั้งสิ้น นอกจากนั้นแล้วขอบเขตของเสรีภาพในการพูดยังเป็นตัวกำหนดคุณค่าอื่น ๆ อีกด้วย หมายความว่าเสรีภาพในการพูดนั้นถูกต้องตามกฎหมายและมีเกียรติ ซึ่งไม่ไม่ขัดแย้งกับคุณค่าและคำสอนอื่นของอิสลามแต่อย่างใด

อย่างไรก็ตามยังมีเงื่อนไขคงที่สำหรับเกณฑ์เหล่านี้ ที่เป็นตัวกำหนดทิศทางและมาตรฐานแก่รัฐบาลในการกำหนดขอบเขตการพูด เช่น :

1 การพูดปดมดเท็จ, การนินทา, การใส่ร้าย, การพูดจาเรื่อยเปื่อย หรือการการพูดจาเพื่อสร้างข่าวลื่อ ...ทั้งหมดล้วนเป็นฮะรอม (สิ่งต้องห้าม) ที่เกี่ยวข้องกับคำพูดทั้งสิ้น ซึ่งไม่ได้อยู่ในกฎเกณฑ์ของการมีเสรีภาพในการพูด

2 หนังสือที่สร้างความหลงทางหรือหลงผิดต่างๆ ซึ่งตามนิยามกว้างๆ ก็คือ ข้อเขียนทุกประเภทหรืออาจไม่ใช่ข้อเขียน แต่มีเจตนาที่จะเบี่ยงแบนหลักความเชื่อศรัทธา หรือทำให้หลักศรัทธาอันถูกต้องบังเกิดความอ่อนแอ ซึ่งกรณีนี้นอกจากจะไม่มีสิทธิ์พิมพ์โฆษณาเผยแพร่แล้ว เป็นวาญิบสำหรับสังคมที่จะต้องทำลายข้อเขียนเหล่านั้นให้สูญสิ้นไป นอกจากนั้นเฉพาะผู้เชี่ยวชาญ หรือนักวิชาการและนักปราชญ์เท่านั้น ที่มีสิทธิ์ใช้ประโยชน์จากข้อเขียนเหล่านั้น เพื่อตอบข้อสงสัยและคำถามต่างๆ ตามความเป็นจริง

3 การอธิบายหรือแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับหลักศรัทธา แก่ผู้ที่ไม่มีศักยภาพในการรับรู้ ในลักษณะที่ว่าเป็นสาเหตุทำให้พวกเขาต้องหลงทางออกไป หรือหนีออกไปจากศาสนา ถือว่าไม่อนุญาตให้กระทำเช่นนั้นเด็ดขาด