Mukaddime:

Tarih, geçmişten haberdar olma ilmidir. Budan dolayı bazı yerlerde bizim için bir öğretmen olabilir. Bir tarihçi sapmadan ve yanlış yola girmeden tarihi beyan etmek için çok dikkatli olmalıdır. İbn. Haldun gibi tarihçilerin belirttiği gibi tarihe olan güvenimiz şu yolla hâsıl olur: Bir tarihçi tarihsel bir hadise veya vakıayı nakletmeden önce ilk başta naklettiği şeyin aklî kaide ve usuller ve de ilgili fertler ile uyuşup uyuşmadığının belirlenmesi için onun boyutlarını inceler. Mesela tarih boyunca beyan edilen bir takım rakamlar bazı hususlarda akılla bağdaşmamaktadır. Binaenaleyh tarihçi tarihi beyan etme noktasında dikkatli olursa sapma ihtimali azalacaktır. Elbette tarihin beyan edilmesinde gerçek dışı veya bazı yerlerde büyütülmüş hadiselerin zikredilmiş olması da muhtemeldir. Tarihsel hadiselerin tevatür, şöhret, karine ve delil taşıdığı yerlerde ise dikkatli bir incelemeyle onlara güven duyabiliriz.[1] Hatta bazı tarihsel hadise ve beyanlarda tahrif ihtimalini kabul etsek bile hadislere ve hadis ricaline güvenmek hususunda mesele fark eder; yani her ne kadar tarihsel kitaplardaki bazı sayı ve rakamların veya hadiselerin gerçek dışı bir şekilde beyan edilme ihtimali olsa da, bir hadis ve rivayete güvenmek veya bir aktarıcının varlık veya yokluğunu incelemek veyahut bu şahsın güvenilir olup olmadığı hakkında yaşamının detayları söz konusu olunca durum değişir ve biz hiçbir inceleme yapmaksızın ve dikkatte bulunmaksızın salt hadis kitaplarında yer almasından ötürü bir hadisi kabul etmeyiz. Sonra bu hadis güvenilir midir diye bir şüpheye yol açmayız; zira bir rivayeti veya bir aktarıcıyı kabul veya ret etmeden söz edildiği vakit, rical ve diraye ilimlerinin kaide ve usullerinden istifade ederek söz konusu aktarıcı ve rivayet değerlendirilmeye tabi tutulmaktadır (Rical’de aktarıcıların halleri ve hadis aktarıcılarının güvenilir olup olmadıkları incelenmekte ve diraye ilminde ise rivayetlerin metni etüt edilmektedir). Sağlam deliller, karineler ve tanıklar ile bir rivayetin doğruluğu veya bir aktarıcının güvenilir olduğu anlaşılmadığı müddetçe söz konusu rivayet ve aktarıcıya güvenilmez.[2] 

Hadislere Güvenmek İçin Var Olan Yollar

A) Hadislerin Metin Ve Senet Açısından Süzülmesi:

Bu iş değişik suretlerde yapılmıştır:

1-Şii mirasındaki uydurma hadisler hakkında ilk uyarı Masum İmamlar’dan (a.s) gelmiştir. Onlar (a.s), hadis uyduran kimselere dikkat çekmiş, uydurma hadislerdeki fikir ve manaların türüne işaret etmişlerdir. Abdullah b. Meskan, İmam Sadık’ın (a.s) bazı ashabından Onun (a.s) şöyle buyurduğunu rivayet eder: ‘Allah, Muğire b. Said’e lanet etsin! O, babam İmam Bakır’ın (a.s) adına hep yalan hadis uydurmaktadır. Allah, ateşin sıcaklığını ona tattırsın. Allah, bizim hakkımızda bizim inancımız olmayan şeyleri bize isnat eden kimseye lanet etsin. Allah, bizi yaratan, kendisine döneceğimiz ve bütün işlerimizin elinde olduğu Allah’a kulluk derecesinden bizi indiren kimseye lanet etsin.’[3] Böyle uyarılar, bu sapıtmış grupların isim ve düşüncelerini senet ve metinlerden uzaklaştırılmasına neden olmuştur. Masumların (a.s) ashabı ve Şii muhaddisler dikkat ve titizlikleriyle böyle sapıklılıkları önemli ölçüde temizlemişlerdir.

2-Bu temizlemeler, Kütüb-ü Erbaa (Kafi, Tehzib, İstibsar, Men La Yahduruh-ul Fakih) yazarları zamanında da yapılmıştır. Kendilerinin de dediği gibi uzman ve ahdine bağlı kimselerden Allah’la kendileri aralarında hüccet olacak hadisleri toplamışlardır.[4] Yani kendilerine göre sahih olan hadisleri toplamışlardır. Öte yandan eskilere göre sahih ıstılahının, bir rivayetin söylendiğine itminan etmeleri demek olduğunu biliyoruz. [5] Bu da metin ve senet yönünden yapılan inceleme neticesinde bir hadisin Masumun (a.s) ağzından çıktığına itminan etmekle oluyordu.

Kısacası, Erbaa Rical biyografisi kitaplarından (Rical-i Keşşi, Fihrist-i Necaşi, Rical-i Tusi, Fihrist-i Tusi) önce bu alanda birçok Rical kitabı vardı. Yani hadislerin elenmesine Masumların (a.s) zamanında başlanmıştır. Muhaddislerimiz, hadislerin ricalini göz önüne alarak hadis yazarlardı, yoksa gözü bağlı, eleştirmeden, cerh ve ta’dil yapmadan bu işi yapmamışlardır. Örneğin, Abdullah b. Cebele Kenani (Ö. 219 h.), Muhammed b. İsa Yaktini, Hasan b. Mahbub (Ö.224 h.), Hasan Ali b. Fazzal (Ö.224 h.) vs. gibilerinde rical kitapları vardı.[6]

Bundan sonra Erbaa’nın rical ve biyografi kitapları yazıldı. Bu kitaplarda ravileri ve rivayet kitaplarını tanıma ve yazarlarına ait olup olmadığı konusunda birçok çalışmalar yapılmıştır.

B) Metnin Süzülmesi

Hadislerin metnini her türlü kasıtlı ve kasıtsız değişim ve tahriften ayrıştırmak için şu yollardan yararlanılmaktadır:

1-Hadisin Masumlara (a.s) ve Alimlere Sunulması: Metin elemesinde Masumların ashabı, özellikle İmam Rıza (a.s) ve İmam Askeri’nin (a.s) ashabının uyguladığı yöntemlerden biri rivayetlerin Masumlara (a.s) sunulması onların sahih ve uydurma olduğundan emin olunmasıdır.

Rivayetlerde ‘Arz-ul Hadis’ (Hadis Sunumu) denen bu yol, daha çok ilk dönemde yani Masumların (a.s) olduğu dönemde yazılan hadislerde görülmektedir. Bu yöntemle hadis, Masum İmam’a (a.s) veya büyük ve güvenilir ashabından birine sunulmakta, hadisin metnindeki kelimelerin teyit ya da inkarı alınmaktaydı.

Hadis sunumu, hadis naklinin doğuşuyla başlamış ve devamlı olagelmiştir. Eski hadis kitaplarında İmam Ali’ye (a.s),[7] İmam Hasan’a (a.s),[8] İmam Hüseyin’e (a.s),[9] İmam Seccad’a (a.s),[10] İmam Bakır’a (a.s),[11] İmam Sadık’a (a.s)... hadis sunumu örnekleri vardır.

Birçok hadisin İmam Sadık’a (a.s) sunumu, Onun (a.s) döneminde bu işin ciddileştiğini göstermektedir. Bu dönemde teşeyyü hüviyeti sabitleşmiş, Caferi Şia’sı, Zeydi ve diğer Şii fırkalardan ayrılmıştır. Bu mektepte hadis ehli ve eğitilmiş raviler, Şia’ya ve İmamlarına (a.s) nispet verilen her şeyin doğruluğunun ölçüldüğü mihenk taşlarıydı. Onlarda yazılmış veya nakledilmiş hadislerin sunumunu yaparak, Şia’nın mirasını garanti altına aldılar. Bu dönemin tehlikeli hareketi Guluv hattıdır. Gulat, makam sevdalarından dolayı Masum İmamlara (a.s) gerçek makamlarından daha üstün makamlar uydurmuş ve kendilerinide Onların (a.s) halifeleri olarak görüp, kötü maksat ve hedeflerine ulaşmak istemişlerdir. Masum İmamlar’da (a.s) daha baştan bu sapık ve tehlikeli grubun farkına varmış ve başkalarına da bunun zararını söylemişlerdir. Bunların çeşitli örneklerine rical kitaplarında, özellikle Rical-ı Keşşi’de ‘Ebu’l Hattap’ ve ‘Yunus b. Zebyan’ gibi gulatların durumlarında rastlamaktayız.[12]  

Aynı şekilde Yunus b. Abdurrahman, İmam Rıza’ya (a.s) bir çok hadis sunmuş, İmam’da (a.s) onların çoğusunu reddetmiştir.[13] Bunun benzeri Benî Fezzal’ın kitapları içinde yapılmıştır. İmam Hasan Askeri (a.s), o kitapların ravilerini teyit etmiştir.[14]

Hadis sunum yöntemi, yüzeysel yaklaşımların Şia hadislerinden çıkmasına ve dar düşünceli uydurmacıların -sayılarıda az değildi- hadislerden uzaklaşmasına neden olmuştur. İmamın bir hadisi korku hissiyle reddetmesi, Şia saflarına girmiş bir çok münafıkın hadis nakletmesine engel olmaya ve onları o pak sahadan uzaklaştırmıya yetmiştir. Ancak yinede tümüyle temizlendiği söylenemez.

2-Nüshaları Karşılaştırma: Bu metot eskiden beri alimler, Peygamberin (s.a.a) ve Masumların (a.s) ashabı arasında olan bir metottu. Yani belirli sürelerde naslar, hadis kitapları ve el yazması eserler güvenilir kimselerin sahih ve asıl yazılarıyla karşılaştırılır ve tatbik edilirdi. Bu metot, kasıtlı ve yanlışlıkla yapılan tahrifleri, fazlalıkları ve eksiklileri gidermek için yapılan bir çabaydı.

3-Hadis Nakli İcazeti: Hadis alimleri nakil icazetini, Tahammül-ül Hadis’in en önemli yollarından biri olarak kabul eder ve hadislerin naklinin doğruluğuna destek amacıyla karşılıklı alış verişe önem verirlerdi. Şöyleki, hadis ilmi üstadları yazılı veya şifahen hadisleri rivayet etme iznini talebelerine verirlerdi. Ve genellikle bu icazetlerde üstatların, hadis şeyhleri ve eserlerinin isimlerini getirirlerdi. Örneğin, ünlü fakih, değerli muhaddis ve hicri 3. y.y’ın Mukaddes Kum Şehrindeki parlak çehrelerden biri olan Ahmed b. İdris Eş’ari Kummi, 11. İmam olan, İmam Hasan Askeri’nin (a.s) huzuruna varma şerefine nail olmuştu. O, çeşitli ilimleri Ahmed b. İshak Kummi (İmam-ı Zaman’ın (a.s) Kum şehrindeki temsilcisi) gibi kendi asrının ünlü imamiyye üstat ve alimlerinden ve Şia’nın onlarca başka parlak çehresinden almış, fıkıh ve hadis alanlarında değerli kitaplar yazmıştır. O, Masum İmamlardan (a.s) çeşitli rivayetler nakletmiştir. Onun mektebinde bilgin talebeler yetişmiş ve ondan rivayet izni almışlardır. Onun en önemli ve en meşhur öğrencisi Sıkat-ul İslam Muhammed b. Yakup Kuleyni’dir. Şia’nın en güvenilir hadis kitabı olan ‘Kafi’ Kuleyni’nin eseridir. O, İbn-i İdris’in rivayetlerini vasıtasız nakletmiştir.

Rivayet icazetinin önemli faydalarından biri, hadislerin senetlerinin Masum İmamlara (a.s) ulaşmasıdır. Üstatlar genellikle rivayet icazetlerinde senet silsilesini Molla Muhammed Taki Meclisi, Şehid-i Evvel, Allame Hilli veya Şeyh Tusi gibi büyük şeyhlerden birine ulaştırır ve orada dururlardı. Çünkü büyük şeyhlerin usülü belli idi.  

4-Fihrist Metodu: İlk dönem alimlerin uyguladığı bir metotdu. Yani rivayetleri bir takım karinelerle ölçer ve onları kabul ya da redderlerdi. Mesela, Kum’un ekolünde olanlar, guluv konusunda çok katıydılar. Öyle ki İbn-i Velid, Saffar’ın Basair-un Derecat kitabının dışında bütün kitaplarını nakletmiştir.[15] Halbu ki onların hepsini yazan Muhammed b. El-Hasan el-Saffar’dır. Veya yine İbn-i Velid, Nevadir-ul Hikme’nin birkaç ricalinin dışında bütün ricalleri teyit ediyor.[16] Bu red onların zayıf olduğundan dolayı değil, aksine bir rivayet bu senetle bu kitapta geldiği için reddedilmiştir.

Bu metot, her ne kadar şahsi ve içtihadi olsa da onunla rivayetlerin metninde bir çeşit temizlik yapılmaktadır.

5-Rivayetlerin Metninin Kur’an’ın Açık Öğretileriyle Uyumu: Metotlardan bir diğeri, rivayetlerin Kur’an’a sunulmasıdır. İslam Peygamberi (s.a.a) ve Masum İmamlar (a.s) defalarca şöyle buyurmuşlardır: ‘Bizden size bir hadis ulaştığında onu Allah’ın kitabıyla karşılaştırın, Kur’an’a uyanı alın (ona göre amel edin), muhalif olanıda bir kenara bırakın veya bize dönderin (doğru yada yanlışlığını bizden sorun).’[17]

Aynı şekilde Allah, menfaatine düşkün fırsatçılara karşı değerli nebevi mirası korumak için hakkın peşinden olan Müslümanların baş vurabileceği korumacılar koymuştur. Hakkın peşinde olan kimselerden biri ‘Selim b. Kays el-Hilali’dir. O, peygamber adına söylenen yalanların, karıştırmaların, iktibasların ve nakildeki farklılıkların farkına varmış ve Peygamberin (s.a.a) hadislerini yalnızca Ehl-i Beyt’in (a.s) doğru ilminden alınmasının mümkün olduğunu anlamıştır.[18]  

Kısacası Masumların (a.s) ve ashabının sıkı çabaları, ciddi çalışmaları ve zorlu mücadeleleri sonucunda bugün zengin ve bir ölçüye kadar sağlam miraslar elimize ulaşmıştır. Ama alimler ve müçtehitler bu çabaların yanı sıra sahih rivayetleri diğer rivayetlerden ayırmak için yinede senet ve metinde derin araştırmalar yapmanın, başka karine ve deliller bulmanın gerekli olduğuna inanmaktalar. Alimler ve müçtehitler rivayetlerin senedi ve Kütüb-ü Erbaa’nın rivayetlerini aldığı ilk kitapların, onları yazanlara ait olup olmadığı hakkında yaptıkları araştırmaların sonucunda muhtemelen bazı kesin karinelere göre senet ve metini sahih olmayan rivayetleri kabul etmeyebilirler. Örneğin bir rivayetin, 1-Kesinlikle Kur’an’a muhalif olması, 2-Usul-u Mezhebe muhalif olması, 3-Tarih boyunca İmamiyye alimlerinin onu dikkate almaması, 4-Takiyyeden dolayı söylenmiş olması, 5-Uydurma olduğuna dair alametlerin olması vb. gibi karinelere göre reddedebilirler. Bu ve daha başka birçok önemli ve fenni yollar var ki, günümüz alim ve müçtehitleri onları bir rivayetin kabul veya reddinde kullanmaktadırlar.

O halde biz her ne kadar tarihin beyan edilmesinde tarif ihtimalini versek de bu, hadislere güvenme noktasında bizim için bir problem yaratmaz; zira hadisleri kabul etmek için rical ve dirayeden ibaret iki ilim vardır. Rical ilminde hadisleri nakleden şahıslar incelenmekte ve diraye ilminde ise hadis kabulündeki ölçüler ve hadis türleri etüt edilmekte ve açıklanmaktadır. Dolayısıyla belirtilen ölçülere sahip olduktan sonra hadis ve aktarıcılara güvenmekteyiz.