هرکسی که وارد بهشت شود، به نحوی پادشاهی خواهد کرد و از «ملوک الجنة» به شمار خواهد آمد و از همین‌رو است که امام علی(ع) می‌فرماید که هر فرد باتقوا و مخلصی از پادشاهان بهشت است:

«مُلُوک الْجَنَّةِ الْأَتْقِیاءُ وَ الْمُخْلِصُون‏».[1]

با این وجود، این عنوان برای مصادیق خاصی نیز مورد استفاده قرار گرفته است که دلالت بر جایگاه ویژه چنین افرادی دارد:

1. نیازمندان: رسول خدا(ص) فرمود: «فقرا پادشاهان اهل بهشت هستند».[2]
2. قناعت‌کنندگان: و نیز حضرتشان فرمود: «پادشاهان بهشت، افرادی هستند که به روزی خود قانع هستند».[3]
3. روزه‌داران آخر ماه رجب: امام رضا(ع) فرمود: «کسی که یک روز از آخر ماه رجب را روزه بگیرد، خداوند او را از پادشاهان بهشت قرار می‌دهد».[4]
4. افرادی که در کودکی از دنیا رفته‌اند: امام صادق‌(ع) فرمود: «خداوند حضرت ابراهیم(ع) و همسرش ساره را سرپرست کودکان مؤمنین که از دنیا رفتند قرار می‌دهد ... آن کودکان را روز قیامت لباس نو می‌پوشانند و معطرشان می‌سازند و به پدر و مادر آنها بازمی‌گردانند، و آنان ملوک و فرمان‌روایان بهشت هستند».[5]
5. پدر و مادر رسول خدا(ص) و ابوطالب: امام کاظم(ع) در مقام احتجاج با متوکل عباسی فرمود: «رسول خدا(ص) بعد از انجام حجة الوداع، به نزد قبور بنی‌هاشم رفت و به یاد پدر، مادر و عموی خود ابوطالب(ع) افتاد و حزن و اندوه شدیدی به ایشان دست داد. خدا به ایشان وحی نمود که به شما چیزی عنایت می‌کنم که به هیچ کسی غیر از تو نداده‌‌ام و به دلیل کرامت تو آنها را ملوک اهل بهشت قرار می‌دهم».[6]
6. مستضعفان: از رسول خدا(ص) نقل شده است: «آیا می‌خواهید شما را از پادشاهان بهشت با خبر سازم؟! آنها افراد ضعیف و ناتوان و ژنده‌‏پوش و گرد و غبار گرفته‌ای می‌باشند که هیچ‌کس به آنان اعتنا نمی‌کند، اما از جایگاهی برخوردارند که اگر خدا را قسم دهند، خداوند سوگند آنان را به اجابت می‌رساند».[7]

[1]. تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، محقق، مصحح، درایتی، مصطفی، ص 198، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول، 1366ش.

[2]. شعیری، محمد بن محمد، جامع الاخبار، ص 111، نجف، مطبعة حیدریة، چاپ اول، بی‌تا.

[3]. ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، تحقیق، یاحقی، محمد جعفر، ناصح، محمد مهدی، ج 4، ص 254، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، 1408ق.

[4]. شیخ صدوق، الامالی، ص 10، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق.

[5]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 3، ص 490، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[6]. بحرانی، سید هاشم، حلیة الابرار فی أحوال محمّد و آله الأطهار(ع)، ج 6، ص 45 – 46، قم، مؤسسة المعارف الإسلامیة، چاپ اول، 1411ق؛ بحرانی، سید هاشم، مدینة معاجز الأئمة الإثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج 7، ص 536، قم، مؤسسة المعارف الإسلامیة، چاپ اول، 1413ق.

[7]. نصیر الدین طوسی، محمد بن محمد، أوصاف الأشراف، مصحح، شمس الدین، مهدی، ص 33-34، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان چاپ و انتشارات، 1373 ش.