در آموزه‌های دینی سفارش شده است برای آن‌که از برکات غذا بهره‌ی بیشتری برده شود و شیاطین به آن نزدیک نشوند، قبل از خوردن غذا «بسم الله» گفته شود:

1. امام صادق‌(ع) از رسول خدا(ص) نقل می‌کند: هرگاه سفره‌‏ای را پهن می‌کنید، چهار فرشته اطراف آن جمع می‌شوند، پس اگر انسان «بسم اللّه» بگوید، فرشتگان به شیطان می‌گویند: ای تبهکار! خوار و ذلیل شو! هیچ سهمی از او نخواهی داشت. و وقتی بنده‌ای از خوردن غذا فارغ شد و «الحمد للّه» گفت، فرشتگان می‌گویند: اینان مردمی هستند که خداوند به آنها نعمت داده و شکر پروردگار خود را به جای آوردند؛ اما چنانچه‏ «بسم اللّه» نگویند، فرشتگان، شیطان را می‌خوانند و می‌گویند ای فاسق! بیا و با اینان هم‌غذا شو! و وقتی سفره برداشته شود و حمد خدا را نگویند، فرشتگان می‌گویند: اینان کسانی‏ هستند که خداوند به آنها نعمت بخشید، اما آنها خدا را از یاد بردند.[1]
2. امام صادق(ع) فرمود: «وقتی غذا می‌خورید «بسم الله» را در آغاز و پایان آن بگویید؛ زیرا اگر بنده‌ای نام پروردگار را در ابتدای غذایش ببرد، شیطان در آن شریک نخواهد شد؛ اما اگر از یاد خدا غافل شود، شیطان با او از آن غذا خواهد خورد، اما اگر در پایان غذا نام خدا را ببرد، آنچه را که شیطان از آن خورده است، قی می‌کند.[2]
3. امام صادق(ع) فرمود: «وقتی چاشت(ناهار) و شام(غذای شب) قرار داده شد، «بسم اللَّه» بگویید که در این صورت شیطان به یارانش می‌گوید: بیرون روید که در این‌جا نه غذا و نه محل اقامتی یافت نخواهد شد؛ اما اگر نام خدا فراموش شود، شیطان به یارانش می‌گوید: بیائید که این‌جا غذا و خوابگاه دارید».[3]

با توجه به روایات متعددی که در این زمینه وجود دارد، می‌توان اصل چنین موضوعی را مورد پذیرش قرار داد؛ اما از جهت محتوا باید گفت؛ معنای این روایات لزوما آن نیست که بخشی قابل مشاهده‌ای از غذا توسط شیاطین خورده می‌شود که بخواهیم آن را از راه دانش جدید ارزیابی کنیم، بلکه معنایش آن است که شیاطین با آن غذا تماس پیدا کرده و برخی آثار منفی معنوی و چه بسا مادی را متوجه خورنده آن می‌کنند؛ مانند آن‌که اگر گفته شود اگر با دست تمیز غذا نخورید، میکروب‌‌ها وارد غذا می‌شوند.

[1]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 3، ص 355، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[2]. برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج 2، ص 432، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق.

[3]. همان.