سلام دادن به تمام مؤمنان از توصیه‌های قرآنی بوده و اختصاصی به معصومان(ع) ندارد ولی واضح است که ارزش سلام به آنان بالاتر از سلام به دیگران است. مشابه مفهوم «علیه السلام» یا «سلام الله علیه»، بارها در قرآن مجید تکرار شده است؛ مانند:

«قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ سَلامٌ عَلى‏ عِبادِهِ الَّذینَ اصْطَفى...».[1]

«وَ سَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا».[2]

«وَ إِذا جاءَکَ الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِآیاتِنا فَقُلْ سَلامٌ عَلَیْکُم‏...».[3]

البته بیشتر سلام‌هایی که در روایات بعد از نام معصومان(ع) آمده، افزوده‌هایی از مستنسخان و ویرایشگران کتاب‌ها بوده و بخشی از روایت نیست؛ اما در این میان مواردی را نیز می‌توان یافت که با توجه به قرائن پیرامونی، سلام بر معصومان(ع) نیز بخشی از روایت باشد:

به عنوان نمونه، در برخی از دعاها و روایات از عبارت «علیه السلام» استعمال شده است:

1. «وَ أَشْرِکْنَا فِی صَالِحِ مَنْ دَعَاکَ بِمِنًى وَ عَرَفَاتٍ وَ مُزْدَلِفَةَ وَ عِنْدَ قَبْرِ نَبِیِّکَ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ عِنْدَ زَمْزَمَ …».[4]
2. «رَضِیتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِالْإِسْلَامِ دِیناً وَ بِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ نَبِیّاً وَ بِعَلِیٍّ وَلِیّاً وَ بِالْقُرْآنِ إِمَاماً وَ بِالْکَعْبَةِ قِبْلَةً وَ بِإِبْرَاهِیمَ عَلَیْهِ السَّلَامُ أَبا …».[5]

[1]. نمل، 59.

[2]. مریم، 15.

[3]. انعام، 54.

[4]. سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنة، ج 1، ص 383، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1409ق.

[5]. همان، ص 384.