پیامبر(ص) توصیه فرمود هنگام مسواک‌زدن، این دعا خوانده شود:

«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی حَلَاوَةَ نِعْمَتِک وَ أَذِقْنِی بَرْدَ رَوْحِک وَ أَطْلِقْ لِسَانِی بِمُنَاجَاتِک وَ قَرِّبْنِی مِنْک مَجْلِساً وَ ارْفَعْ ذِکرِی فِی الْأَوَّلِینَ اللَّهُمَّ یا خَیرَ مَنْ سُئِلَ وَ یا أَجْوَدَ مَنْ أَعْطَی حَوِّلْنَا مِمَّا تَکرَهُ إِلَی مَا تُحِبُّ وَ تَرْضَی وَ إِنْ کانَتِ الْقُلُوبُ قَاسِیةً وَ إِنْ کانَتِ الْأَعْینُ جَامِدَةً وَ إِنْ کنَّا أَوْلَی بِالْعَذَابِ فَأَنْتَ أَوْلَی بِالْمَغْفِرَةِ اللَّهُمَّ أَحْینِی فِی عَافِیةٍ وَ أَمِتْنِی فِی عَافِیة»؛[1]

بار خدایا، شیرینی نعمتت را روزی‌ام کن و نسیم رحمتت را به من بچشان، و زبانم را به مناجات خودت روان ساز، و مرا به خود نزدیک نما و نام مرا در میان بزرگانت بلند کن. بار خدایا! ای بهترین درخواست‌‌شده‌‌ها، و بخشنده‌‌ترین بخشنده‌‌ها! مرا از آنچه دوست نداری، روی بگردان و به آنچه دوست داری و می‌پسندی موفق بدار، و اگرچه دل‌‌ها سخت‌اند و اگرچه دیده‌‌ها بی‌اشک‌اند، و اگرچه ما به عذاب تو سزاوارتریم، اما تو به آمرزیدن سزاوارتری، بار خدایا! مرا در عافیت زنده دار و در عافیت بمیران».

[1]. راوندی، قطب الدین سعید بن هبة الله، الدعوات (سلوة الحزین)، ص 161، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1407ق.