قرآن کریم در آیات مختلف با عباراتی؛ مانند «أَقِمِ الصَّلاةَ»، «أَقیمُوا الصَّلاةَ» و ... دستور به اقامه نماز داده و خودداری از آن‌را از ویژگی‌های ناسپاسان می‌داند. از این آیات برداشت می‌شود که دست کم، برخی از نمازها واجب‌اند؛ اما در دو آیه است که مفسران قرآن و فقها با استفاده از آنها وجوب نمازهای یومیه را برداشت کرده‌اند، علاوه بر آن‌که روایات و سیره رسول خدا(ص)  نیز بیانگر وجوب نمازهای پنج‌گانه است:

1. «وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَیِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّیْلِ إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئاتِ ذلِکَ ذِکْرى‏ لِلذَّاکِرین»؛[1]

دو طرف روز و پاسى از شب نماز بپا دار که نیکی‌ها بدی‌ها را نابود می‌‏کند، این تذکرى است براى آنها که اهل تذکرند.

2. «أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوکِ الشَّمْسِ إِلى‏ غَسَقِ اللَّیْلِ وَ قُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ مَشْهُوداً»؛[2]

نماز را از زوال خورشید (هنگام ظهر) تا نهایت تاریکى شب [نیمه شب‏] برپا دار و همچنین قرآن فجر [نماز صبح‏] را چرا که قرآن فجر، مشهود (فرشتگان شب و روز) است.[3]

[1]. هود، 114.

[2]. اسراء، 78.

[3] . برای آگاهی بیشتر، راجع به اوقات نماز‌های پنج‌گانه ر. ک: «اوقات نماز در قرآن»، 8234.