«طلح» به معنای هر درخت سبز، خوش‌رنگ و خوش‌بو است. بر این اساس، امکان دارد «طَلْحٍ مَنْضُودٍ» را که در آیه بیست و نهم سوره واقعه از آن یاد شده، شامل هر درختی دانست که از این ویژگی‌ها برخوردار باشد. با این وجود، بسیاری از مفسران، منظور از این عبارت در آیه را درخت موز می‌دانند.

گروهی نیز معتقدند که مراد از «طلح منضود» درخت موز نیست؛ بلکه هر درختى است که دارای سایه‌ای خنک و مرطوب باشد.

گروهی دیگر نیز آن‌را به نوعی از درخت تفسیر کرده‌اند که در یمن و حجاز می‌روید و از جهت منظره و زیبایی در شمار بهترین درختان به شمار می‌آید.

از ویژگی‌های این درخت آن است که از پایین تا بالا پر از میوه است، به گونه‌ای که ساقه‌هایش قابل مشاهده نیست.[1]

[1]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج ‏9، ص 329- 330، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج ‏29، ص 405، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق.