«درهم بَغْلى» یا «درهم وافى» نوعى درهم و واحد پول رایج در عصر جاهلى و صدر اسلام بود.

درهم بغلى، منسوب به شهرى قدیمى به نام «بَغْل» است که نزدیک بابِل در کشور عراق کنونی قرار داشت.

البته برخى، آن‌‌را منسوب به پادشاهى با نام «رأس البغل» دانسته‌‌‏اند. و بعضی آن‌را «بَغَلّى» (به فتح غین و تشدید لام) ضبط کرده‌‏‌اند.

درهم بغلى از نظر حجم و وزن، بزرگ‌تر و سنگین‌تر از درهم شرعى است؛ زیرا درهم شرعى شش دانق(معادل 48 دانه جو) و درهم بغلى هشت دانق(معادل 64 دانه جو) وزن دارد؛ بنابر این، وزن درهم بغلى، به اندازه یک و یک سوم درهم شرعى است.

در دانش فقه و در باب طهارت به مناسبت از درهم بغلی یاد شده است.

در همین راستا گفته‌اند: لباس و بدن نمازگزار باید پاک باشد؛ لکن خون کمتر از درهم -به غیر از خون‌‌هاى حیض، نفاس و استحاضه- در نماز بخشوده است. در این‌که بخشودگى شامل خون به اندازه درهم نیز می‌‏شود یا نه، اختلاف است. مراد از درهم در این‌جا -بنابر قول معروف میان فقها- همان «درهم بغلى» است.

در مساحت «درهم بغلى» سه نظر مطرح است:

1. نزدیک به وسعت فرورفتگى کف دست؛
2. به اندازه بند بالاى انگشت شصت؛
3. به ‏مقدار بند بالاى انگشت میانى؛

برخى از قدما نیز مساحت آن‌را به اندازه مساحت دینار -که یک واحد پولی دیگر بود- دانسته‌‏اند.[1]

[1]. ر. ک: هاشمى شاهرودى، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ج ‏3، ص 607- 608، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، چاپ اول، 1426 ق.