عقد «اجاره» مانند عقدهاى دیگر، به ایجاب و قبول نیاز دارد و با هر لفظى که بیانگر مقصود باشد، تحقّق پیدا می‌کند. همچنین در اجاره مانند بیع، معاطات، جارى است.

البته همان‌گونه که می‌دانیم عقد اجاره‌ای که با ایجاب و قبول منعقد شده باشد، عقد لازم است؛ از این‌رو، فسخ آن جز با رضایت دو طرف جایز نیست. اما در اجاره معاطاتی بنابر قول مشهور، چنین اجاره‌ای را نمی‌توان در زمره عقدهای لازم به شمار آورد؛ یعنی فسخ آن براى هر یک از طرفین تا زمانى که در «عوض» یا «عینِ مورد اجاره» تصرف نشده باشد، جایز است.[1] با این وجود برخی فقها اجاره معاطاتی را مانند اجاره لفظی، عقدی لازم می‌دانند.[2]

[1]. ر. ک: هاشمی شاهرودى، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ج 1، ص 235، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بیت(ع)، چاپ اول، 1426ق.

[2]. موسوی بجنوردى، سید محمد، قواعد فقهیه، ج‌ 2، ص 12، تهران، مؤسسه عروج، چاپ سوم، 1401ق؛ امام خمینى، نجاة العباد، ص 250، مسئله 10، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى(قده)، چاپ اول، 1422ق.