از طرف دین اسلام به مؤمنان توصیه شده است تا قبل از مرگ، وصیتی نگاشته و تکلیف اموال، بدهکاری‌ها و ... را مشخص نمایند.

نهاد فقهی، حقوقی «وصیت» می‌تواند با افراد و اشیای متفاوتی در ارتباط باشد که هرکدامشان ذیل یکی از سرفصل‌های ذبل خواهد گنجید:

1. موصی: شخص وصیت‌‏کننده را موصِى می‌گویند؛ یعنی کسی که وصیت می‌کند مال و سرمایه‌ای را که متعلق به او است، بعد از مرگش بین ورثه و یا دیگران تقسیم نمایند، بدهکاری‌های او را بپردازند، طلب‌های او را وصول کنند، بخشی از سرمایه‌اش را - حداکثر تا یک سوم - به مصارف دلخواه او اختصاص دهند و ... .
2. وصی: «وصی» به فردی می‌گویند که به موجب وصیت «موصى»، نماینده او بعد از مرگ و براى تصرف در اموال و سرپرستى اطفال وى و مانند آنها تعیین می‌شود.
3. موصی به: در بسیاری از وصیت‌ها، سخن از مالی وجود دارد که نگارنده وصیت، سفارش کرده تا آن‌را به افراد خاصی پرداخت نموده و یا به مصرف خاصی برسانند. به چنین مال مورد وصیتی «موصى به» می‌گویند.
4. موصی له: فردی که وصیتی براى او شده -به عنوان نمونه،‌ در وصیت آمده که مبلغی به او بپردازند- «موصی له» و یا «موصی الیه» نامیده می‌‏شود.[1] این دو واژه و اصطلاح را می‌توان مترادف یکدیگر قلمداد کرد.

گفتنی است؛ کسى که براى او وصیت شده، شرط است که در حال وصیت موجود باشد، هر چند که حمل(بچه در رحم) باشد.[2]

[1]. ر. ک: جابرى عربلو، محسن‏، فرهنگ اصطلاحات فقه اسلامى، ص 181، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، 1362ش؛ مرعى، حسین عبدالله، القاموس الفقهی، ص 222، بیروت، دار المجتبی، چاپ اول، 1413ق.؛

[2]. ر. ک: سجادی، سید جعفر، فرهنگ معارف اسلامى، ج ‏3، ص 1965، تهران، کومش، چاپ سوم، 1373ش.