آنچه در پرسش آمده، محتوای گفت‌وگوی ابوبصیر با امام باقر(ع) است:

«... عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ: لِیَهْنِئْکُمُ الِاسْمُ! قُلْتُ: وَ مَا هُوَ جُعِلْتُ فِدَاکَ؟! قَالَ: الشِّیعَةُ! قِیلَ: إِنَّ النَّاسَ یُعَیِّرُونَنَا بِذَلِکَ! قَالَ: أَ مَا تَسْمَعُ قَوْلَ اللَّهِ: وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ‏ وَ قَوْلَهُ: فَاسْتَغاثَهُ الَّذِی مِنْ شِیعَتِهِ- عَلَى الَّذِی مِنْ عَدُوِّهِ؟! لِیَهْنِئْکُمُ الِاسْمُ!».[1]

ابوبصیر نقل می‌کند: امام باقر(ع) فرمود: این نام بر شما مبارک باد!

عرض کردم: فدایت شوم، کدام نام؟!

فرمود: نام شیعه!

در این میان فردی گفت: ولی مردم ما را به دلیل داشتن چنین نامی سرزنش و تحقیر می‌کنند!

 امام در پاسخ فرمود: آیا این سخنان خداوند را نشنیدی که فرمود: همانا ابراهیم از شیعیان او(نوح) بود.[2] و فرمود: آن‌کس ‌که از  شیعیان موسی بود از او کمک خواست؟![3] پس (دوباره تأکید می‌کنم که) این نام بر شما مبارک باد!

این حدیث در صدد است به شیعیانی که همواره در معرض آزار دیگران بوده -تا جایی که عنوان «شیعه» را برای تحقیر و سرزنش آنان به کار می‌بردند-، این واقعیت را یادآور شود که «شیعه» نام زیبایی است، به آن افتخار کنید و از تحقیرها و سرزنش‌ها نهراسید؛ چرا که قرآن کریم به صراحت حضرت ابراهیم(ع) و پیروان حضرت موسی(ع) را با همین نام زیبا معرفی کرده است؛ از این‌رو نباید از داشتن چنین نامی سرافکنده باشید؛ بلکه باید به این نام افتخار کنید و این نام گوارای وجودتان باشد!

[1]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، موسوی جزایری، سید طیب، ج‏2، ص 223، قم، دار الکتاب، چاپ چهارم، 1367ش

[2]. صافات، 83.

[3]. قصص، 15.