در جواب پرسش شما توجه به چند نکته ضروری است:

1. همان گونه که می دانید، این طور نیست که قبح و زشتی همه گناهان در یک سطح باشد و گناهکاران نیز در یک رتبه قرار داشته باشند، بلکه میان گناهان نیز شدت و ضعف وجود دارد. بعضی ها کبیره و برخی صغیره، تعدادی از آنها حق الله و بعضی نیز حق الناس است. گناهانی هم که کبیره محسوب می شوند باز هم همه در یک سطح نیستند، بنابر این، این طور نیست که زشتی و گناه شما و شوهرتان و ... همه به یک اندازه باشد. کسی که از روی خطا و اشتباه گناهی از او سرزده، با کسی که می داند کاری را که دارد انجام می دهد گناه است و همچنان آن را ادامه می دهد و .... طبیعی است که این باید گناهش بیشتر باشد.

2. البته چون گناه، سرپیچی و نافرمانی از دستورات خداوند بزرگ است و سرپیچی از کسی است که صاحب همه نعمت هایی است که ما از آن بهره مندیم؛ از این رو گناه هرچه در ظاهر کوچک هم باشد، باز هم بزرگ شمرده می شود. بنابر این شایسته است که هنگام گناه خدا را در نظر بگیریم و خود را در محضر او بدانیم.

3. نیز می دانید که اگر انسان پس از ارتکاب گناه به خود آید، و متوجه شود که خدا را نافرمانی کرده، از گناهش پشیمان شود و توبه واقعی کند، خداوند گناه او را می بخشد و او را مورد لطف و محبت خویش قرار می دهد. با توجه به آیات و روایات زیاد و بر اساس وعده تخلف ناپذیری خداوند هیچ گناهی نیست که در صورت توبه واقعی، خداوند آن را نبخشد جز شرک، [1] البته مشرک نیز اگر از شرک بازگردد و توبه واقعی نماید توبه اش پذیرفته می شود.

برای آشنایی بیشتر با مسئله توبه این نمایه ها را مطالعه کنید که برایتان مفید خواهد بود. توبه از گناه و محبوب خدا شدن، 3704 (سایت: 3955) ؛ راه های پاک شدن از گناه، 798 (سایت: 860) .

4. گفتنی است که ارتکاب گناه از طرف کسی، مجوز ارتکاب برای گناه کردن فرد دیگر نمی شود. ضروری است به شوهرتان تذکر دهید که اگر من در گذشته مرتکب اشتباهی شدم؛ این دلیل نمی شود که شما هم این اشتباه را تکرار کنید. اساساً زن و شوهری که می خواهند سالیان سال در کنار هم زندگی کنند و به کمک هم پله های ترقی و کمال را بپیمایند، نباید به دنبال یافتن نقاط ضعف از هم باشند و اشتباهات یکدیگر را به یکدیگر بکشند، که این کار نه عاقلانه و پسندیده است و نه مجوز برای انجام گناه.

5. همه ما باید این سخن رسول خدا را آویزه گوشمان قرار دهیم که: "... طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ خَوْفُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ خَوْفِ النَّاسِ طُوبَى لِمَنْ مَنَعَهُ عَیْبُهُ عَنْ عُیُوبِ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ إِخْوَانِه‏..."؛ [2] خوشا به حال کسی که ترس از خدا، او را از ترسیدن از مردم فارغ کند، و خوشا به حال کسی که توجه به عیوب خود، او را از پرداختن به عیب های دیگران باز دارد.