مطابق با آموزه‌های دینی، نماز اولین فعل عبادی در میان اعمال دینی ما است؛ یعنی پس از اصول اعتقادی (اصول دین)، در مرحله عمل (که از آن به فروع دین تعبیر می‌شود)، اولین چیزی که موضوعیت دارد، نماز است که از آن به ستون و عمود دین تعبیر شده است. نیز در تعابیر روایات آمده است که اگر نماز انسان مورد پذیرش واقع شود، دیگر اعمال عبادی هم پذیرفتنی است و اگر نماز رد شود سایر اعمال هم رد می شوند. [1]

در احکام عبادی، نماز دارای آن چنان جایگاهی است که در هیچ حالی ترک آن جایز نیست. مگر در حال اغما و بی هوشی که آن جا دیگر جای تکلیف نیست. نماز تبلور و نمود خضوع و تسلیم در برابر حق است و شیطان نیز از همین ناحیه ضربه خورده است؛ چرا که در برابر فرمان الاهی و در برابر سجده ... سر تسلیم فرود نیاورد. [2]

با بیان این مقدمه در ضمن دو نکته به پاسخ پرسش فوق می پردازیم.

1. صحیح یا باطل بودن یک عبادت، ارتباطی با سایر عبادات ندارد، مگر عملی باشد که مقدمه عبادتی دیگر باشد (مانند وضو برای نماز)؛ یعنی ممکن است کسی نمازش صحیح باشد، امّا به دلیل ندانستن و رعایت نکردن مسائل روزه، روزه او باطل باشد. و چه بسا عکس این امر اتفاق می افتد که فردی روزه اش صحیح است، اما نمازش صحیح نیست یا اصلا نماز نمی خواند.

2. صحت یک عمل و عبادت، امری جدا از قبولی آن عبادت می باشد؛ یعنی چه بسا اعمالی صحیح باشد و نیازی به قضای آن نباشد، اما به عللی مورد پذیرش حق تعالی قرار نگیرد و ما موظفیم عبادات را، به شکل صحیح و با نیتی خالصانه و با حفظ تمام شرایط ظاهری و باطنی انجام دهیم بعد هم حال قبولی یا عدم قبولی آن را به خداوند کریم محوّل کنیم.

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.