در برخی از منابع حدیثی شیعه، این روایت در عظمت پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) وارد شده است. گفتنی است که در سلسله سند این روایت، برخی راویان مانند: «یحیی بن أکثم» که از اهل سنّت هستند، وجود دارد.[1] این روایت به دلیل ضعف برخی از راویان آن، هر چند از جهت سندی اشکال دارد، اما به جهت عظمتی که پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع) دارند، و روایاتی از این دست، می توان به طور کلی، محتوای آن را پذیرفت.

متن کامل روایت

"انس بن مالک از پیامبر اکرم (ص) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمود: هنگامى که خداوند خواست قوم حضرت نوح (ع) را نابود کند، به آن حضرت وحى کرد که تخته‏ هاى چوب درخت ساج را دو نیم سازد. وقتی این کار را انجام داد، نمى‏دانست با آنها چه باید بکند. جبرئیل (ع) نازل شد و شکل کشتى را به او نشان داد. او جعبه‏اى هم با خود آورده بود که یک صد و بیست و نه هزار میخ در آن بود. حضرت نوح میخ ‏ها را به تخته ‏ها کوبید تا پنج میخ باقى ماند. به یکى از آنها دست زد. در کف دستش درخشید و نورى (از آن) بیرون آمد؛ چنان که ستاره‏اى‏ پر نور در آسمان نور افشانى کند. نوح (ع) تعجّب کرد. خداوند آن میخ را به سخن واداشت و به زبان فصیح و گویا گفت: نام حضرت محمّد (ص)، گرامى ‏ترین پیامبران، بر من است.

جبرئیل بر نوح فرود آمد. نوح از او پرسید: این چه میخى است که تاکنون مانند آن را ندیده‏ام؟ گفت: این میخ به نام بهترین مخلوق خداوند، حضرت محمّد بن عبد اللَّه (ص)، است. آن را بر سمت راست جلوى کشتى بگذار. بعد دستش را به میخ دوّم زد؛ آن هم درخشید و پرتو افشاند. نوح به جبرئیل گفت: این چه میخى است؟ جبرئیل گفت: این میخ به نام برادر و پسر عمویش، علىّ بن ابى طالب (ع)، است؛ آن را در جلوى کشتى، سمت چپ بکوب. بعد به میخ سوم دست زد؛ شکوفا شد و درخشید و نور داد. جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت فاطمه (س) است؛ آن را کنار میخى که به نام پدرش بود بکوب. دست برد و میخ چهارم را گرفت؛ آن هم روشنى داد و پرتو افشاند. جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت امام حسن (ع) است؛ آن را در کنار میخى که به نام پدرش بود بکوب. سپس دستش را به میخ پنجم زد. از آن هم فروغى برخاست و نور افشاند و گریست. نوح گفت: جبرئیل، این گریه و زارى چیست؟ جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت حسین بن على (ع)، سرور شهیدان است؛ آن را در کنار میخى که به نام برادرش بود، بکوب. سپس پیامبر اکرم (ص) آیه‏ شریفه:«او را بر کشتى داراى تخته‏ها و میخ‏ها حمل کردیم». را خواند،[2] و فرمود: الواح، چوب‏ هاى کشتى و ما، میخ ‏هاى آن بودیم و اگر ما نبودیم کشتى مسافرانش را حرکت نمى‏داد".[3]

بر اساس این حدیث، سبب اصلى حرکت کشتی حضرت نوح (ع) و نجات از غرق و هلاکت، ذوات مقدّسه اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بودند.[4]

از این رو، برخی از فقها گفته اند: مستحب است انسان وسیله نقلیه خود را به نام های پنج تن آل عبا و سایر ائمه (ع) زینت نماید تا از خطرها در امان باشد.[5]