محدودیت به معنای پایان داشتن است؛ بنابر این، موجودی که محدود است هستی او پایان دارد، پایان داشتن یعنی تا تا زمان معینی وجود دارد و بعد از آن وجود نخواهد داشت؛ لذا وجود او هستی محض نیست، بلکه مخلوط با عدم است، چیزی که هستی عین ذات او نیست، در تحقق خود محتاج غیر است؛ چیزی که در تحقق خود محتاج دیگری است، معلول است؛ و چیزی که معلول است، اصل وجود و تمام خصوصیات وجودی او تحت سیطره و قدرت وجود دیگر است، یعنی مقهور علت خود می باشد.