«وکالت» از نگاه فقه شیعه، عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین، طرف دیگر را بر انجام امری نایب خود قرار می‌دهد. به بیان دیگر، «وکالت» آن است که انسان کارى را که می‌‌تواند در آن دخالت کند، به دیگرى واگذار نماید تا از طرف او انجام دهد؛ مثلاً کسى را وکیل کند که خانۀ او را بفروشد، یا زنى را براى او عقد نماید.[1]
برای نمونه مالکیه در تعریف وکالت چنین گفته‌اند: وکالت، یعنی کسی شخص دیگری را در چیزی که حق تصرف دارد، نایب قرار دهد که در آن تصرف نماید؛ بدون این‌که این نیابت را مقیّد به بعد از مرگ کند.[2]
شافعیه نیز می‌گوید: وکالت این است که کسی کارى را که می‌‌تواند در آن دخالت کند، در حال حیات خود به دیگرى واگذار نماید تا از طرف او انجام دهد، به شرطی که آن کار نیابت‌بردار باشد.[3]
حنفیه، و حنابله نیز با اندکی تفاوت در عبارت همین تعریف را دارند.[4]
همان‌طور که می‌بینیم؛ در اصل تعریف و ماهیت وکالت، فرقی میان اهل سنت و شیعه نیست.

---