لطفا صبرکنید
28344
- اشتراک گذاری
علی رغم جستجو هایی که انجام دادیم برای مطلب مندرج در سؤال پاسخی از متون اصیل یافت نشد.
البته مطالبی به این مضمون در بعضی از کتابها نظیر گلچین احمدی، ج 2، ص 196 ( چاپ مشهور قم، سال 1385 چاپ دوم) آمده است که متأسفانه این کتاب هم از منابع اصیل نیست و آدرسی هم برای مطلب فوق ذکر نکرده است.
بله در بحارالانوار روایتی نقل شده است که: أَنَّ رَجُلًا بِلَا أَیْدٍ وَ لَا أَرْجُلٍ وَ هُوَ أَعْمَى یَقُولُ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ النَّارِ فَقِیلَ لَهُ لَمْ تَبْقَ لَکَ عُقُوبَةٌ وَ مَعَ ذَلِکَ تَسْأَلُ النَّجَاةَ مِنَ النَّارِ قَالَ کُنْتُ فِیمَنْ قَتَلَ الْحُسَیْنَ ع بِکَرْبَلَاءَ فَلَمَّا قُتِلَ رَأَیْتُ عَلَیْهِ سَرَاوِیلًا وَ تِکَّةً حَسَنَةً بَعْدَ مَا سَلَبَهُ النَّاسُ فَأَرَدْتُ أَنْ أَنْزِعَ مِنْهُ التِّکَّةَ فَرَفَعَ یَدَهُ الْیُمْنَى وَ وَضَعَهَا عَلَى التِّکَّةِ فَلَمْ أَقْدِرْ عَلَى دَفْعِهَا فَقَطَعْتُ یَمِینَهُ ثُمَّ هَمَمْتُ أَنْ آخُذَ التِّکَّةَ فَرَفَعَ شِمَالَهُ فَوَضَعَهَا عَلَى تِکَّتِهِ فَقَطَعْتُ یَسَارَهُ ثُمَّ هَمَمْتُ بِنَزْعِ التِّکَّةِ مِنَ السَّرَاوِیلِ فَسَمِعْتُ زَلْزَلَةً فَخِفْتُ وَ تَرَکْتُهُ فَأَلْقَى اللَّهُ عَلَیَّ النَّوْمَ فَنِمْتُ بَیْنَ الْقَتْلَى فَرَأَیْتُ کَأَنَّ مُحَمَّداً ص أَقْبَلَ وَ مَعَهُ عَلِیٌ وَ فَاطِمَةُ فَأَخَذُوا رَأْسَ الْحُسَیْنِ فَقَبَّلَتْهُ فَاطِمَةُ ثُمَّ قَالَتْ یَا وَلَدِی قَتَلُوکَ قَتَلَهُمُ اللَّهُ مَنْ فَعَلَ هَذَا بِکَ فَکَانَ یَقُولُ قَتَلَنِی شِمْرٌ وَ قَطَعَ یَدَایَ هَذَا النَّائِمُ وَ أَشَارَ إِلَیَّ فَقَالَتْ فَاطِمَةُ لِی قَطَعَ اللَّهُ یَدَیْکَ وَ رِجْلَیْکَ وَ أَعْمَى بَصَرَکَ وَ أَدْخَلَکَ النَّارَ فَانْتَبَهْتُ وَ أَنَا لَا أُبْصِرُ شَیْئاً وَ سَقَطَتْ مِنِّی یَدَایَ وَ رِجْلَایَ وَ لَمْ یَبْقَ مِنْ دُعَائِهَا إِلَّا النَّارُ [1]، اما باید توجه داشت که مضمون این روایت با آنچه در سؤال آمده است، تفاوت دارد.
[1] بحارالأنوار ج : 45 ص : 312: روایت شده: مردى که دست و پا نداشت و کور بود مىگفت: پروردگارا! مرا از آتش نجات بده! بوى گفته شد: تو (بعلت اینکه دست و پا ندارى) عقوبتى نخواهى داشت. با این حال باز هم دعا میکنى از آتش نجات پیدا کنى!؟
او گفت: من در کربلاء با آن افرادى بودم که امام حسین را کشتند.
موقعى که امام حسین شهید شد و مردم لباسهاى او را بتاراج بردند من یک شلوار و بند شلوار نیکوئى بپاى آن حضرت دیدم. تصمیم گرفتم: بند شلوار آن بزرگوار را غارت کنم. ناگاه دیدم آن حضرت دست راست خود را بلند کرد و روى آن بند شلوار نهاد، چون من نتوانستم دست آن مظلوم را رد کنم لذا آن را قطع کردم و در نظر گرفتم آن بند شلوار را باز کنم. ناگاه دیدم دست چپ خود را روى آن نهاد. من نیز دست چپ وى را قطع نمودم. سپس تصمیم گرفتم: آن بند شلوار را از شلوار سرقت کنم، ناگاه صداى زلزلهاى شنیدم و خائف شدم و آن را واگذار کردم.
خدا خواب را بر من مسلط نمود و در میان گشتگان خوابیدم. در عالم خواب دیدم: گویا: حضرت محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم در حالى آمد که حضرت على و فاطمه علیهما السلام با آن بزرگوار بودند. آنان سر مقدس امام حسین را برداشتند و فاطمه اطهر آن را بوسید و فرمود: یا ولدى قتلوک، قتلهم اللَّه!
یعنى اى پسر عزیزم ترا کشتند، خدا آنان را بکشد! چه کسى این عمل را با تو انجام داده است؟ امام حسین میفرمود: شمر مرا شهید نموده است. و این شخصى که خواب است دستهاى مرا قطع کرده است. و بمن اشاره کرد. زهراى اطهر به من فرمود: خدا دستهاى تو را قطع کند و چشم تو را کور نماید و تو را داخل جهنم کند.
من در حالى بیدار شدم که چیزى را نمیبینم و دست و پاهاى من سقوط کردهاند تنها نفرینى که از حضرت زهراء باقى مانده این است که داخل جهنم گردم. زندگانى حضرت امام حسین علیه السلام، ص: 287.
