«مُفلِس» در لغت به معنای محتاج، درویش، تهیدست، تنگدست، آنکه وی را مالی باقی نمانده باشد،[1] آمده است. در اصطلاح فقهی؛ به کسى گفته می‌شود که ورشکسته شده و دارایى او براى پرداخت بدهی‌هایش کافی نیست. لذا حاکم شرع او را از تصرّف در مالش منع می‌کند.[2] حاکم شرع براى رسیدگى به بدهکاری‌های چنین شخصى او را از تصرف در اموالش جلوگیری می‏کند تا دقیقاً رسیدگى شود و بدهی‌های طلبکاران به قدر امکان پرداخت شود.
در کتاب‌هاى فقهى، شروط ورشکستگى، کیفیت ممنوع التّصرف بودن مفلس و تقسیم اموال او در میان طلبکاران مورد بحث قرار گرفته است.[3]

---