عملیات‌ انتحاری و استشهادی از مسائل مستحدثه‌ای است که در نبردهای گذشته چندان قابل تصور نبود؛ لذا در فقه کهن شیعی بدان پرداخته نشده است. در هر حال، آنچه مسلم است، خودکشی جایز نیست، ولی اگر در جایی، اسلام در خطر و تهدید قرار گیرد و همۀ راه‌ها برای زدودن این تهدیدات به بن‌بست رسد، طوری که حفظ دین در گروی این عمل باشد و با انجام آن، افراد بی‌گناه نیز به خاک و خون کشیده نشوند، این کار با اجازۀ مجتهد جامع الشرایط، می‌تواند واجب کفایی باشد و عامل آن نیز شهید محسوب شود.
همچنین در موارد نبردهای رو در رو که با اجازه کلی امام معصوم و یا نایب او (مجتهد جامع الشرایط) شکل گرفته، اگر فردی برای حفظ تعداد زیادی از هم‌سنگرانش و یا دفع خطر از کشور اسلامی، هیچ گزینه‌ای پیش رو نداشته و بر این اساس دل به دریا زده و عملیاتی استشهادی در برابر سپاه دشمن انجام دهد، شهید به شمار خواهد آمد.
 
ضمائم:
پاسخ دفاتر مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
چنین حکمی در فرهنگ شیعه وجود ندارد.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
اگر دفع خطر از اسلام متوقف به عمل استشهادی باشد به طور کفایی واجب است، ولی عنوان شهید بر حسب روایات اعم از شهیدی است که نیاز به غسل و کفن ندارد.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
عملیات انتحاری جایز نیست مگر در جائی که خطر متوجه اسلام باشد و راهی برای دفع خطر جز عملیات شهادت طلبانه وجود نداشته باشد و آن هم باید با اجازه حاکم شرع باشد.
حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
عملیات انتحاری یا شهادت طلبانه در صورتی جایز است که دفع خطر یا دشمن از اسلام یا مسلمین متوقف بر آن باشد و تشخیص این امر بر عهده فقیه جامع الشرایط قرار دارد که دارای منصب ولایت می‌باشد.
لینک به سایت استفتائات

---