اسلام براى جان، مال و آبروى انسان‌ها حرمت قایل است. این امر حکایت از آن دارد که نمی‌توان با حرکات تروریستى، جان، مال و آبروى انسان‌ها را به خطر انداخت، براى نمونه، بر اساس آیات شریفه «وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتی‏ حَرَّمَ اللهُ إِلاَّ بِالْحَق»[1] (و انسانى را که خداوند محترم شمرده، به قتل نرسانید! مگر بحق [و از روى استحقاق])، و «وَ قاتِلُوا فی‏ سَبیلِ اللهِ الَّذینَ یُقاتِلُونَکُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللهَ لا یُحِبُّ الْمُعْتَدینَ»[2] (و در راه خدا، با کسانى که با شما می‌جنگند، نبرد کنید! و از حدّ تجاوز نکنید، که خدا تعدّی‌کنندگان را دوست نمی‌دارد)، جان تمام انسان‌ها و حتی غیر مسلمانان دارای احترام بوده و تنها در موارد محدودی چون دفاع مشروع، قصاص و ...، می‌توان جان انسانی را ستاند و حتی در این موارد نیز نباید از حد و حدود الهی و راه‌های متعارف خارج شد.
همچنین نباید غافل شد که در قرآن کریم، براى «مفسدان در زمین» و «محاربان»، که جان و مال دیگران را در معرض خطر قرار داده و رعب و وحشت را بر مردم بی‌گناه تحمیل می‌کنند، مجازات‌های سنگینی در نظر گرفته شده است[3] که همین امر نشان از آن دارد که اسلام همواره درصدد پرهیز از خشونت و تروریسم بوده است.
در همین راستا در آیه شریفه‌ای می‌خوانیم:
«هر کس، انسانى را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روى زمین بکُشد، چنان است که گویى همه انسان‌ها را کشته و هر کس، انسانى را از مرگ رهایى بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است».[4]
در این آیه، تنها کشتن دو دسته از انسان‌ها جایز شمرده شده است: قتل نفس در مقابل نفس و کشتن افرادی که فساد بزرگی را در زمین ایجاد می‌کنند. روشن است که از نگاه اسلام، قتل کسى که مرتکب این دو عمل نشده، قتلى ناروا است و در حکم قتل جمیع افراد جامعه است. این آیه می‌تواند به خوبى نشان دهد که برخى عملیات‌هاى تروریستى، که به نام اسلام و قرآن صورت می‌پذیرد، مشروعیت ندارد و ناشى از برداشت انحرافى از آیات قرآن کریم است.
بنابراین، خشونت فراتر از آنچه در دین الهی آمده، روا نیست و به سادگى نمی‌توان جان و مال افراد را در معرض نابودى قرار داد.

---