موفقیت‌هایی که پیامبران الهی در راستای رسالت خویش داشتند، مرهون عوامل و مؤلفه‌های زیادی است. در زیر برخی از این مؤلفه‌ها را که نقش اساسی در پیروزی پیامبران(ع) داشتند برمی‌شماریم.
1. نصرت و یاری الهی: قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهاد»؛[1] ما به یقین پیامبران خود و کسانى را که ایمان آورده‏‌اند، در زندگى دنیا و (در آخرت) روزى که گواهان به پا می‌‏خیزند یارى می‌‏دهیم.
«إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ»؛[2] به یقین آنان یارى شدگانند.
رسولان خدا در راستای هدف و رسالت خویش، هم در حجت و دلیل از طرف پروردگار یاری می‌شدند؛ به دلیل آن‌که راه حق را در پیش گرفته بودند و راه حق هرگز شکست بردار نیست. و هم بر دشمنان خود پیروزند. خدا یاریشان می‌کند تا دشمنان را مغلوب کنند، و از ایشان انتقام بگیرند.
به بیان دیگر پیامبران از حمایت بی‌دریغ خداوند برخوردار بودند؛ از این‌رو در تمام زمینه‌ها پیروزند؛ اعم از پیروزى در منطق و بیان، یا پیروزى در جنگ‌ها، یا فرستادن عذاب الهى بر مخالفان و نابود کردن آنان و... .
گفتنی است، هدف اصلى از ارسال پیامبران(ع) تبلیغ رسالت و انجام وظیفه بود، تا هر کسى قابل هدایت باشد هدایت گردد، و گرنه حجت بر او تمام شود؛ و چون انبیاء به وظیفه خود عمل کردند؛ لذا در هر حال منصور و پیروز بودند. چه پیروزی ظاهری به دست می‌آوردند و چه به دست دشمنان به شهادت می‌رسیدند.[3]
2. ملاطفت و اخلاق نیکو: «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ»؛[4] به (برکت) رحمت الهى، در برابر آنان [مردم‏] نرم (و مهربان) شدى! و اگر خشن و سنگ‌دل بودى، از اطراف تو، پراکنده مى‏‌شدند. پس آنها را ببخش و براى آنها آمرزش درخواست کن! و در کارها، با آنان مشورت کن.
نکته مهم در این آیه که می‌توان از آنها درس آموخت، این است که چه بسا در صورت مدارا و ملایمت حتی مخالفان نیز از این اخلاق نیکو درس گرفته و هدایت شوند: «وَ أَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى ذَکِّرْ خَلْقِی نَعْمَائِی وَ أَحْسِنْ إِلَیْهِمْ وَ حَبِّبْنِی إِلَیْهِمْ فَإِنَّهُمْ لَا یُحِبُّونَ إِلَّا مَنْ أَحْسَنَ إِلَیْهِم»؛‏[5] خدا به حضرت موسى(ع) وحى فرستاد که اى موسى نعمت‌‌هاى مرا به بندگانم خاطرنشان کن و با آنان خوبى کن و مرا دوست آنان معرّفى کن؛ زیرا که آنان دوست ندارند، مگر کسى را که به آنان خوبى کند.
اخلاق نیکو و رفتار پسندیده با مردم از مهم‌‌ترین عوامل موفقیت و پیشرفت انسان در اجتماع است و حتی رواج آن در میان اقشار مختلف، در بسط و گسترش عدالت در جامعه مؤثّر خواهد بود.
3. عفو و گذشت: خداوند به پیام آورش در برخورد با مردم سفارش به عفو و گذشت می‌کند: «خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلین»؛[6] عفو را پیشه کن و به نیکى فرمان ده و از جاهلان اعراض کن.
«لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِر»؛[7] تو سلطه‌‌‏گر بر آنان نیستى که (بر ایمان) مجبورشان کنى.
عفو و گذشت از اساسی‌ترین اصول دین اسلام، و از اوصاف پسندیده اخلاقی در حوزه اخلاق است.
4. تواضع و فروتنی: «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً ...»؛[8] بندگان (خاص خداوند) رحمان، کسانى هستند که با آرامش و بی‏تکبّر بر زمین راه می‌‏روند و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام می‌‏گویند (و با بی‌‏اعتنایى و بزرگوارى می‌‏گذرند).
این آیه در رابطه با تواضع و وقار بندگان خدا در راه رفتن و در روبرو شدن با عامه مردم است؛ یعنی در رفتار با مردم و در وارد شدن میان مردم مانند یکى از آنها هستند و خود را بزرگ و بالاتر نمی‌‏بینند[9]
تواضع؛ یعنی در برابر مردم ادب، فروتنی و افتادگی را رعایت کردن و از خودبینی و خودپسندی دوری نمودن. تواضع یکی از صفات و حالات درونی انسان است که در اعمال و افعال او نمود پیدا می‌‌کند. بدون تردید فروتنی و افتادگی در برابر مردم و شهروندان، در دنیا محبوبیّت اجتماعی را به دنبال دارد و در آخرت موجب رضایت الهی است. و یکی از مسائل مهمی است که اولیای خدا همواره مردم را به آن سفارش نموده‌‌اند.
پیامبر اکرم(ص) فرمود: «همانا تواضع جز رفعت و بلندی مقام، چیز دیگری برای انسان نمی‌‌آورد. پس تواضع کنید رحمت خدا بر شما باد».[10]
5. هم‌دردی با مردم: «لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ»؛[11] به یقین، رسولى از خود شما به سویتان آمد که رنج‌هاى شما بر او سخت است و اصرار بر هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است.
معناى آیه این است که  اى مردم! پیامبرى از جنس خود شما مردم به سوی شما آمده که از اوصافش این است که؛ اولاً: از خسارت دیدن شما ناراحت می‌‏شود. آنچه شما را می‌‏آزارد بر او گران و دشوار است؛ یعنى هر سختى و گرفتارى که شما پیدا می‌‏کنید او آن‌را بر خود می‌‏گیرد و غم شما را غم خود می‌‏داند و از رنج‌هاى شما آزرده خاطر می‌‏شود؛ زیرا که شما را از خود و خود را از شما می‌‏داند.
ثانیاً: در خیرخواهى و نجات شما -چه مؤمن و چه غیر مؤمن- حریص است. او به شما علاقه دارد و دلسوز شما است؛ او می‌‏خواهد شما به سعادت دنیا و آخرت برسید و هر چه خوبى است از آن شما باشد و خواهان موفقیت و کامروایى شما است.
ثالثاً: نسبت به خصوص مؤمنان مهربان است؛ یعنی به مؤمنان، سخت مهربان و رحیم است و مؤمنان را که به دین او گرویده‌‏اند، به شدت دوست دارد.[12]

---