«تقیّه» در لغت به معناى پرهیز و خوددارى از زیان است؛ و در اصطلاح، اظهار صلح و آشتى است، هرچند در باطن بر خلاف آن عمل شود.

تقیه از موضوعاتی است که ریشه در کتاب و سنت دارد و موافق با وظیفه مکلّف و حکم ثانوى است، هرچند مخالف با حکم اوّلى باشد. تقیه‏ در حقیقت نوعی پنهان کاری به شمار می‏آید و اهداف مقدسی را دنبال می‏کند از جمله:

الف: حفظ نیروهای مؤمن از متلاشی شدن‏ به دست ناصالحان.

ب: حفظ توان عناصر مؤمن برای ‏شرایط حساس و سرنوشت‏ساز .

ج: حفظ اسرار و خط مشی‏ها و برنامه‏ها از قرارگرفتن در اختیار دشمن .

قرآن با رضایت از تقیه عمار یاسر در برابر مشرکان، آن گاه که عمار برای نجات جان خودش به ظاهر موافق مشرکین حرف زد بعد از انجام این کار اظهار نارحتی شدیدی می کرد که آیه ای نازل شد و کار او را مورد پسند خدا معرفی کرد. [1]

امام باقر (ع)می‏فرماید: «تقیه از برنامه‏های دین من و پدران من است و کسی که به وظیفه ‏تقیه عمل نکند، ایمان ندارد ^{» [2]}

امام صادق ‏(ع)می‏فرماید: «پدرم هماره ‏این نکته را یادآور می‏شد که هیچ چیز به ‏اندازه «تقیه‏» چشم مرا روشن نمی‏سازد. زیرا «تقیه‏» سپر مؤمن  و وسیله حفظ مؤمن است. ^{» [3]}

امام هادی‏(ع)به شخصی به نام «داود»می‏فرماید: «اگر بگویی تارک تقیه مثل تارک‏ نماز است، راست گفته‏ای . » [4]

تقیه یک نوع تاکتیک حساب شده براى حفظ نیروهاى انسانى و هدر ندادن افراد مؤمن در راه موضوعات کوچک و کم اهمیت محسوب مى‏شود.زیرا هیچ عقلى اجازه نمى‏دهد که ، مجاهدانى که در اقلیت هستند، علنا و آشکارا خود را معرفى کنند و به آسانى از طرف دشمن شناسایى و نابود گردند.

به همین دلیل تقیه قبل از آنکه یک برنامه اسلامى باشد یک روش عقلانی و منطقی براى همه انسانهایى است که در حال مبارزه با دشمن نیرومندى بوده و هستند. [5]

برحسب موارد و موقعیت های مختلف تقیه گاهى واجب و گاهى حرام و زمانى مباح مى‏باشد. در صورتى است که بدون فایده مهمى جان انسان به خطر بیفتد، تقیه واجب، اما در جایى که موجب ترویج باطل و گمراه ساختن مردم و تقویت ظلم و ستم گردد حرام و ممنوع است.

در تاریخ مبارزات مذهبى و اجتماعى و سیاسى گاه پیش مى‏آید که مدافعان حقیقت اگر بخواهند به مبارزه آشکار دست بزنند هم خودشان و هم مکتبشان به دست نابودى سپرده مى‏شود و یا لا اقل در معرض مخاطره قرار مى‏گیرد همانند وضع شیعیان امام على (ع) در زمان حکومت غاصب بنى امیه. در چنین موقعى راه صحیح و عاقلانه این است که نیروهاى خود را به هدر ندهند و براى پیشبرد اهداف مقدس خود به مبارزات غیر مستقیم و یا مخفیانه دست بزنند و در حقیقت تقیه براى اینگونه مکتبها و پیروان آنها در چنین لحظاتی یک نوع تغییر شکل مبارزه محسوب مى‏شود که مى‏تواند آنها را از نابودى نجات دهد، و در ادامه مجاهدات خود پیروز گرداند، کسانى که بر تقیه بطور دربست قلم بطلان مى‏کشند معلوم نیست براى اینگونه موارد چه طرحى دارند؟ آیا نابود شدن خوب است و یا ادامه مبارزه به شکل صحیح و منطقى؟ راه دوم همان تقیه است و راه اول چیزى است که هیچ کس نمى‏تواند آن را تجویز کند.

از آنچه گفتیم روشن شد که تقیه یک اصل مسلم قرآنى است ولى در موارد معین و حساب شده و اینکه مى‏بینیم بعضى از ناآگاهان تقیه را از ابداعات پیروان اهل بیت مى‏شمرند دلیل بر این است که با آیات قرآن آشنایی زیادى ندارند. [6]  

برخی بر این عقیده اند که امام و پیامبر نباید تقیه کند زیرا همانگونه که قرآن می فرماید: آنان در راه انجام رسالت الهی جز از خدا خوف و ترسی ندارند. [7]

در جواب اینان می گوییم: "تقیه" انواعى دارد، از جمله "تقیه تحبیبى" و "پوششى" "خوفی"و....تنها یک نوع از آن "تقیه خوفى" است که در مورد دعوت انبیاء و ابلاغ رسالت طبق آیه فوق منتفى است، اما "تقیه تحبیبى" آن است که گاه انسان براى جلب محبت طرف مقابل عقیده خود را مکتوم مى‏دارد تا بتواند نظر او را براى همکارى در اهداف مشترک جلب کند و منظور از "تقیه پوششى" آن است که گاه براى رسیدن به هدف باید نقشه‏ها و مقدمات را کتمان کند، چرا که اگر برملا گردد و دشمنان از آن آگاه شوند ممکن است آن را خنثى کنند. زندگى انبیاء و امامان مخصوصا پیامبر اسلام( ص) در مواردی دارای اینگونه تقیه‏ها بوده است، زیرا مى‏دانیم در بسیارى از مواقع هنگام جنگ حضرت اسرار جنگ و مسیر حرکت را پنهان می کردند و این خود نوعی از تقیه بوده است [8] ، علاوه اگرچه امام و پیامبر در راه انجام رسالت الهی جز از خدا خوف و ترسی ندارند، اما این ترس، ترس بر خود است لذا ممکن است با وجود احساس ترس نداشتن بر خود، ترس ازبین رفتن مکتب در آنان وجود داشته باشد و از این بابت نگران باشند که بدین منظور اقدام به تقیه نمایند و حقایقی را بر ملا نکنند همانند آن ترسی که پیامبر عظیم الشأن اسلام قبل از ابلاغ ولایت حضرت علی (ع) در جریانی که منجر به واقعه غدیر خم شد، داشت [9] .      

اما اینکه تقیّه از مصادیق دروغ است یا نه؟ باید گفته شود که دروغ از اوصاف خبر است و تقیّه خبر نیست و حقیقت آن با حقیقت خبر متفاوت است. دروغ مطابق نبودن خبر با واقع است، اما تقیّه اصلا خبر نیست تا ... بلکه عملی است که موافق با وظیفه مکلّف و حکم ثانوى است، هرچند مخالف با حکم اوّلى باشد [10] . بر این اساس تقیّه، از جنس دروغ نیست. علاوه حتی اگر دروغ به حساب آید مگر در همه موارد دروغ گفتن قبیح است، آیا اگر نجات جان انسانی از دست ظالمی فرع بر دروغ گفتن باشد، در اینجا شرع و عقل آن را واجب نمی دانند؟!

گذشته از این در اینجا مساله توریه نیز مطرح است و فقها اتفاق نظر دارند که توریه غیر از کذب است. در حالی که در عرف عنوان کذب بر آن صادق است، اما از روایات اسلامى الحاق آن به کذب استفاده نمى‏شود، بلکه در پاره‏اى از روایات عنوان کذب رسما از آن نفى شده است. از جمله اینکه از امام صادق (ع)نقل شده که اگر مثلا کسى دم در خانه مى‏آید و اجازه ورود به خانه مى‏طلبد صاحب‏خانه (که مانعى از پذیرش او دارد) به کنیز مى‏گوید: بگو: او اینجا نیست (و منظور از آن مثلا همان پشت در خانه است) امام صادق( ع) فرمود این دروغ نیست بلکه به نوعی توریه کردن است [11]

لذا اگر هم در مواردی امام معصوم چیزی فرموده باشد که برای ما به ظاهر احتمال غیر واقع را دارد حمل بر توریه می شود لذا نمی توان نسبت دروغگویی به امام معصوم داد.