آنچه که حکیمان می‌گویند؛ این است که اگر موجودی مطلق و صرف باشد نامحدود خواهد بود. در عین حال توضیح می‌دهند که در جهان واقع و حقیقت، به جز ذات خداوند متعال هیچ موجودی به صورت مطلق وجود ندارد، همه‌ی موجودات مقید هستند. اما آنچه در این سؤال به عنوان مثال بیان شده ماهیات است؛ در حالی‌که ماهیات موضوعا از بحث خارج‌اند؛ زیرا ذات ماهیت (من حیث هی) نه دلالت بر محدودیت دارد و نه دلالت بر نامحدودیت. ماهیت فقط ذات را نشان می‌دهد و بیان‌گر چیز دیگری نیست.
علاوه این‌که هر نامحدودی واجب الوجود نیست؛ زیرا آنچه از صفات واجب الوجود شمرده می‌شود نامحدود بالفعل و بالذات است. اما نامحدود به معنای لایقفی (چیزی که دارای توقف نیست) مثل عدد که هر چه فرض شود باز بالاتر از آن قابل تصور است، روشن است چنین نوع نامحدودی واجب الوجود نیست؛ زیرا در واقع و بالفعل همیشه محدود است.