پیامبران الهی از جمله پیامبر گرامی اسلام(ص) تلاش بر آن داشتند که تمام رفتار و گفتار خود که بر عملکرد دیگران تأثیرگذار است را با استفاده از الهامات پروردگار انجام دهند و پیام خداوند را از این طریق به گوش جهانیان برسانند.
از طرفی مصلحت پروردگار بر این قرار گرفته بود که بخشی از این الهامات به صورت یکپارچه و در قالب کتابی مقدس در اختیار عموم قرار گیرد. در همین راستا، کتاب مقدس پیامبر اسلام(ص)، قرآن نام دارد که در آن، هرآنچه مصلحت خدا در گردآوری آن به صورت یکپارچه بوده، وجود دارد.
البته آیات قرآن نیز در واقع، احادیثی قدسی می‌­باشند که اتفاقاً به این واقعیت در قرآن نیز تصریح شده است: «اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدیثِ کِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِی»؛[1] پروردگار بهترین حدیث‌ها (آیات قرآنی) را نازل فرمود ... .
اما در نگاهی خاص و در دانش حدیث به هرآنچه از پیام‌­ها و الهامات الهی متفرقه‌­ای که عین متن آن در قرآن وجود نداشته اما حضرتشان و یا دیگر معصومان آنها را در اختیار مردم قرار دادند، حدیث قدسی گفته می‌­شود.
با این وجود به این نکته نیز باید توجه داشت که برخی احادیث قدسی نیز در منابع روایی وجود دارند که معصومی واسطه در استناد آنها به پروردگار نشده است که چنین روایاتی را تنها بعد از انطباق با آموزه­‌های پذیرفته شده دینی، باید پذیرفت.

---