منظور از «نیت» همان عزم راسخ و ارادۀ محکم ‏براى انجام ‏کار است، قطع ‏نظر از اینکه ‏انگیزۀ الهى در آن باشد یا انگیزه‏ هاى مادى. اما در عبادات و طهارات، نیت عبارت است از: قصد انجام فعل و کار، و در آن قصد تقرب الی الله معتبر است؛[1] یعنی اینکه آن کار را فقط برای رضای خدا انجام دهد و بس. به عنوان مثال نمازگزار در نیت نماز باید آنرا به قصد تقرب الی الله و قصد انجام تکلیف الهی به جا آورد، یا در انجام طهارت که شرط صحت نماز است قصد قربت داشته باشد.

بر این اساس، برای طهارت از خبث و نجاست، نیت و قصد قربت لازم نیست، مگر آن که طهارت مقدمه ادای نماز باشد؛ مانند غسل و وضو.

گفتنی است که نیت از ارکان عبادات محسوب می شود؛ یعنی در تمام افعال عبادی نیت واجب است و بدون نیت، عبادت صحیح نیست.[2]

[1]. امام خمینی، تحریرالوسیلة، ج 1، ص 141، قم، مؤسسه نشر اسلام، چاپ ششم، 1417ق.

[2]. ر. ک: «نمایۀ رابطۀ نیت و عمل، سؤال 748 (سایت: 786).»