درباره این ماجرا دو نقل وجود دارد:
1. پیامبر اسلام(ص) بعد از بعثت، به مدت سه سال، مخفیانه مردم را به اسلام دعوت می‌کردند و  پس از آن بود که دعوت علنی آغاز شد.[1]
 در ابتدای علنی‌شدن نبوت، آیه‌ای نازل شد که به پیامبر دستور می‌داد، دعوت خود را از اقوامش آغاز کند.[2] پیامبر(ص) بر فراز کوه صفا فریاد کشیدند: «یَا صَبَاحَاه»![3]  قریش اطراف او گرد آمدند و گفتند: چه شده؟! پیامبر فرمود: اگر خبر دهم که دشمن صبح‌گاه یا شام‌گاه به شما یورش خواهد آورد،[4] آیا سخنم باور می‌کنید؟! گفتند: آرى! فرمود: «من شما را از عذابى سخت که در پیش دارید بیم می‌دهم». ابولهب گفت: براى همین ما را جمع کردى؟ و سپس متفرق شدند.
این واقعه با اندکی تفاوت، ‌در منابع تفسیری[5] و تاریخی اهل سنت[6] نقل شده است. همچنین برخی منابع شیعی به صورت مرسل آن‌را ذکر کرده‌اند.[7]
البته باید توجه داشت که بسیاری از مفسران، جریان دیگری را پس از نزول این آیه نقل کرده‌اند.[8]
2. پیامبر(ص) خویشان خود را برای گرویدن به اسلام به خانه خود دعوت کرد ولی با فتنه ابولهب، جلسه به هم ریخت و همگان پراکنده شدند. مجدداً پیامبر همه آنها را دعوت کرد و ابولهب باز هم خواست جلوی سخن پیامبر را بگیرد که ابوطالب با تندی او را ساکت کرد. سپس به پیامبر گفت: بلند شو؛ هر آنچه می‌خواهی صحبت کن و رسالت پروردگارت را ابلاغ نما. همانا تو راست‌گوی تصدیق شده هستی. پیامبر(ص) بلند شد و فرمود: اگر به شما بگویم که در پشت این کوه سپاهیانی هستند که می‌خواهند بر شما یورش آورند، آیا مرا تصدیق می‌کنید؟! همه گفتند: بلی! تو امین و راست‌گو هستی. پیامبر(ص) فرمود: «پس تنها خداوند جبار را بپرستید و تنها او را خداوند خود بدانید...شهادت و گواهی دهید که من فرستاده خدا به سوی شما و دیگر انسان‌ها هستم. من عزّت دنیا و آخرت را برای شما می‌آورم». اما آنان توجهی نکرده و مجلس را ترک کردند.[9]

---