مفاهیمی متعالی وجود دارد که از ابتدای پیدایش بشر توسط پیامبران در میان مردم رواج داده می‌شد. طبیعی است که این مفاهیم توسط افراد مختلف و در نسل‌های پیاپی تکرار شوند و پیامبران و اولیا - و حتی مردم عادی – آن آموزه‌ها را در قالب کلماتی مشابه و یا متفاوت به مخاطبانشان منتقل کرده‌باشند. با این وجود، مشابه بخش وسیعی از آنچه در قرآن و کتابهایی چون نهج البلاغه آمده را نمی‌توانیم در متون قدیمی‌تر بیابیم.
به عبارت دیگر؛ یافتن چند کلمه با ارزش در سخنان برخی از انسان‌ها (با قطع نظر از این‌که ممکن است بر گرفته از سخنان اولیای الهی باشد) قابل مقایسه با سخنان ارزشمند فراوان اولیای الهی نیست؛ زیرا پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) به تمام آنچه بشر به آن نیاز دارد آگاهند. در این زمینه دلایل فراوانی وجود دارد ما فقط به نقل یک  روایت بسنده می‌کنیم:
امام صادق(ع) ‏فرمود: «به راستى من می‌دانم آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است و می‌دانم آنچه در بهشت است و آنچه در دوزخ است و می‌دانم آنچه بود و آنچه می‌باشد»، سپس اندکى صبر کرد و دید که این سخن بر هر که شنید گران آمد پس فرمود: «من اینها را از کتاب خدای عزّ و جلّ می‌دانم؛ زیرا خدای عزّ و جلّ می‌فرماید: در آن، بیان واضح هر چیزى است».[1] بلکه امام باید در همه اخلاق و فضایل انسانی برتر از همه مردم باشد؛ امام رضا(ع) فرمود: «براى امام چند علامت است: باید داناترین، استوارترین، پرهیزکارترین، بردبارترین، شجاع‌ترین و سخاوتمندترین مردم باشد».[2]

---