در برخی از روایات آمده است که امام هادی(ع)[1] این ‌قدرت را داشتند تا بتوانند به زبان اقوام مختلف صحبت کنند:
1. ابوهاشم جعفری می‌گوید: امام هادی(ع) در ایام خلیفه عباسی، «واثق بالله» به مدینه رفتند و با مرد ترک زبان به زبان او صحبت کردند. مرد ترک از اسب فرود آمد و پاى امام(ع) را بوسید. من از آن مرد ترک سؤال کردم که امام(ع) به شما چه گفت؟ آن مرد ترک جواب داد، آیا این مرد پیامبر است؟ گفتم: نه. گفت: او من را به نامی صدا زد که در کودکى من را به آن نام صدا می‌زدند و احدى از آن نام اطلاع ندارد.[2]
2. ابو هاشم می‌گوید: خدمت امام هادى(ع) رفتم و آن‌حضرت(ع) با من به زبان هندى سخن گفت؛ اما من نتوانستم جواب ایشان را به خوبى بدهم. در این هنگام امام(ع) یک عدد ریگ را بر دهان خود گذاشت و آن‌را مکید و به من داد و من آن‌را در دهان خود گذاشتم. به خداوند قسم هنوز از نزد آن‌حضرت خارج نشدم که می‌توانستم با هفتاد و سه زبان سخن بگویم که یکى از آنها زبان هندى بود.[3]
در مورد این روایات، باید گفت:
با توجه به این‌که در هیچ‌کدام از این روایات گزارشی از درخواست آن صحابی از امام(ع) وجود ندارد؛ اما امام(ع) عنایت کردند، نشان می‌دهد که اگر انسانی لیاقت داشتن چنین مقامی را داشته باشد و از امام(ع) درخواست کند، امام(ع) نیز به او عطا خواهد کرد؛ اما از آن‌جا که بنای خدا آن است که امور از روال معمول و طبیعی جریان یابد، تنها در مواردی که لازم باشد مسئله‌ای به صورت معجزه‌آمیز و با روال غیر معمول انجام می‌گیرد و این موضوع نباید تکرار‌پذیر باشد.

---