دانشمندان علوم قرآنی، مبانی و ملاک‌های مختلفی برای وقف و ابتدا در قرائت قرآن ارائه کرده‌اند. مهم‌ترین این ملاک‌ها عبارت‌اند از:
1. اتمام نَفَس: طبق این نظریه، در هر جایی از جمله که نَفَس قاری به اتمام رسید، او می‌تواند بدون هیچ مشکلی در آن موضع وقف کند و پس از نفس‌گیری، آن‌را ادامه دهد.
2. وقف بر انتهای آیات: یکی از مهم‌ترین مبانی، وقف بر انتهای آیه و شروع از ابتدای آیه بعد است.
3. مفهوم بودن کلام: این معیار از صدر اسلام مورد توجه قاریان قرآن بوده است. طبق این مبنا، قاری قرآن در جایی باید وقف کند که هم عبارت قبل از وقف دارای معنای صحیح و کاملی باشد و هم عبارت پس از وقف دارای معنای قابل فهمی باشد؛ هرچند که بین این دو جمله ارتباط لفظی برقرار باشد.
4. اتمام لفظ و معنا: این معیار که توسط علمای علم نحو و زبان‌شناسان پایه‌ریزی شده، بر مبنای ارتباط لفظی و معنوی عبارات قرآن، تدوین شده است. طبق این ملاک، اقسام مختلفی از انواع وقف و ابتدا تعیین و مشخص شده است و برای هر کدام احکام خاص به خود ارائه گردیده[1] و برای هر کدام از آنها، علاماتی تعیین کرده‌اند.[2] یکی از این انواع، وقف قبیح نام دارد. وقف کردن در جایی که هنوز جمله کامل نشده و معنای آن واضح نشده است، از موارد وقف قبیح به شمار می‌رود که یکی از مصادیق آن، وقف بر مبتدا است.[3]
به عنوان نمونه در آیه 5 سوره قدر، کلمه «سلام» نقش مبتدا دارد و طبق این قواعد، وقف کردن بر آن قبیح است.
از جهتی دیگر؛ وقف‌هایی به پیامبر اسلام(ص) و جبرئیل نسبت داده شده است که از آن به «وقف سنت» یا «وقف نبی» یاد می‌شود. یکی از موارد وقف سنت، وقف بر آیه «...من کل امر»[4] است.[5]
البته در برخی از کتاب‌ها، وقف بر «سلام» به عنوان «وقف نبی» یاد شده است.[6]در یکی از قرائت‌ها، واژه «أمر» به صورت «امرئ» خوانده شده است که در این حالت، بر کلمه «سلام» وقف می‌شود.[7]
گفتنی است؛ برای صحت قرائت نماز، رعایت این قواعد وقف و ابتدا ضرورت ندارد و عدم رعایت آن، خللی در صحت نماز ایجاد نمی‌کند.[8]

---