در قرآن کریم[1] و نیز در سخن پیشوایان معصوم به افرادی که مردم را به خوبی دعوت کرده، یا آنان را از منکری باز می‌دارند، اما رفتاری مخالف با گفتار خویش دارند، بارها هشدار داده شده است:
1. پیامبر خدا(ص): «در شب معراج با گروهى روبرو شدم که لب‌هایشان را با قیچی‌هایى از آتش می‌بریدند. به جبرئیل گفتم: اینها کیستند؟ گفتند: خطیبان دنیا که مردم را به نیکى فرمان می‌دادند و خود را از یاد می‌بردند، در حالی‌که کتاب [خدا] را می‌خواندند».[2]
2. پیامبر خدا(ص): «شدیدترین پشیمانى و افسوس براى کسى است که بنده‌اى را به سوى خداوند دعوت نماید و او این دعوت را بپذیرد و به دستورات خدا گردن نهد و خداوند، او را در بهشت جاى دهد؛ اما خود فرد دعوت کننده را جهنمى کند، براى آن‌که خود او در مقام عمل، به فرمان‌های خداوند عمل نکرده و از هواى نفس خویش پیروى نموده است».[3]
3. امام صادق(ع): «خداوند متعال به عالمان بی‌عمل می‌فرماید: "آیا مردم را به انجام اعمال نیک سفارش کرده و خودتان را فراموش می‌نمایید".[4] و به چنین فردی گفته می‌شود: اى خیانت‌کار! آیا در اموری که خودت خیانت‌کار و افسارگسیخته‌ای، بندگانم را به خیر و صلاح فرا می‌خوانی؟!».[5]
4. امام صادق(ع): «در روز قیامت، بیشترین افسوس را کسى می‌خورد که [در دنیا] سخن از عدالت بگوید و خود با دیگران، به عدالت رفتار نکند».[6]
با این وجود، جاودانه بودن در دوزخ را نمی‌توان برای تمام افرادی که چنین رفتار ناپسندی داشته‌اند، امری مسلم دانست، بلکه آنان نیز مانند دیگر گناهان در طبقات گوناگون تقسیم شده و به اندازه جرمی که مرتکب شدن، مجازات خواهند شد.

---