در متون روایی ما حدیثی وجود دارد که در آن «آه» به عنوان نامی از نام‌های خداوند متعال ذکر شده است: «قَالَ حَدَّثَنِی جَعْفَرُ بْنُ یَحْیَى الْخُزَاعِیُّ عَنْ أَبِیهِ قَالَ دَخَلْتُ مَعَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع عَلَى بَعْضِ مَوَالِیهِ یَعُودُهُ فَرَأَیْتُ الرَّجُلَ یُکْثِرُ مِنْ قَوْلِ آهِ فَقُلْتُ لَهُ یَا أَخِی اذْکُرْ رَبَّکَ وَ اسْتَغِثْ بِهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ آهِ اسْمٌ مِنْ أَسْمَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ قَالَ آهِ فَقَدِ اسْتَغَاثَ بِاللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى‏»؛[1] راوی می‌گوید: همراه امام صادق(ع) به عیادت یکى از دوستان و پیروانش رفته بودم، آن بیمار را دیدم که پشت سر هم «آه» می‌کشید، به او گفتم که اى برادر من، (به جای آنکه آه بکشی) پروردگارت را بخوان و به او استغاثه نما، امام صادق(ع) (با شنیدن سخن من) فرمود: آه نامى از نام‌هاى خداى عز و جل است، پس کسى که آه بکشد گویا به خداى تبارک و تعالى استغاثه نموده است.
گفتنی است؛ ظاهراً معنای این روایت آن است که انسان مؤمن با آه‌کشیدن عملاً خدای خود را مخاطب قرار داده و از او کمک می‌خواهد؛ از این‌رو گویا «آه» واژگانی کنایی است که ذات خدا را به خاطر بیمار ‌آورده و او با همین واژه با پروردگار خویش ارتباط برقرار می‌کند، همان‌گونه که در بسیاری از موارد، با شنیدن ضمیر مفرد غایب «هو»، ذات مقدس پروردگار در نظرمان مجسم می‌شود، اما این بدان معنا نیست ‌که «هو» یکی از نام‌های خدا باشد.

---