عدم تلازم بین این دو سخن(موجود معدوم نمی‌شود و معدوم موجود نمی‌شود) بدان جهت است که موجود با حفظ حیثیت وجودی و با مشخصات وجودی، در حالی‌که موجود است، محال است معدوم شود. همچنین معدوم با حفظ حیثیت عدمی محال است موجود شود؛ لذا از این سخن نمی‌توان چنین نتیجه گرفت که هر چیز موجود ابدی است و هیچ‌گاه از بین نمی‌رود و معدوم ازلی است و هیچ‌گاه موجود نمی‌شود؛ زیرا ممکن الوجود با از دست دادن مشخصات وجودی و هویت وجودی در یک مرحله، راهی مرحله دیگر گردد، به نوعی می‌توان گفت راهی دیار عدم شده است، نیز معدوم که نسبت به مرحله‌ای معدوم است، آرام آرام قابلیت‌های وجودی و تحقق در آن مرحله را پیدا می‌کند و موجود می‌گردد.