1. برخی از مکاتب، سحر و جادو را به دو بخش جادوی سفید و جادوی سیاه تقسیم کرده‌اند. جادوی سفید به جادویی اطلاق می‌شود که برای اهداف متعالی و انجام کارهای خوب و پسندیده استفاده می‌شود.
2. یادگیری سحر جهت باطل کردن طلسم‌هایی که برای ضرر زدن به دیگران به کار گرفته می‌شود و دیگر اهداف مثبت، جایز است؛ بلکه در برخی موارد و برای برخی افراد، لازم است.[1]
3. نمی‌توان گفت؛ فراگرفتن جادو انسان را به خدا نزدیک می‌کند؛ زیرا همه ادیان الهی نگاه منفی به سحر داشته و هیچ پیامبر و امامی به این مسئله اشاره نکرده و برای قرب به خدا به هیچ‌کس چنین پیشنهادی داده نشده است. بهترین راه برای رسیدن به خدا، همان راهی است که او خود در کتاب آسمانی‌اش به بندگانش آموزش داده و از آنها خواسته است که بدین طریق خود را محبوب پروردگار خویش ساخته و به او تقرب بجویند.[2]