1. فطر: «فطر» به معنای «شکافتن در طول» است. این لفظ به معنای «ابداع و ایجاد اشیا توسط خداوند»، در قرآن کریم به کار رفته است.
2. خلق: اصل ماده «خلق»، به معنای اندازه‌گیری مستقیم است که هم به معنای آفرینش از عدم و هم به معنای آفرینش چیزی از چیز دیگر به کار می‌رود. هم‌چنین گفته شد؛ به معناى ایجاد چیزى بر کیفیت مخصوص و روى حکمت و تقدیر معیّن است.[1]
3. فلق: اصل ماده‌ی «فلق» به معنای تکه‌شدن چیزها و جدا شدن آنها از یکدیگر است.
4. شق: «شق» و «انشقاق» بر خلاف فلق فقط به معنای شکافته شدن است، خواه از یکدیگر جدا شوند یا نه.[2] البته، برخی نیز با بیان این‌که فلق تنها برای شکافته شدن چیزهای بزرگ است، بین این دو واژه تفاوت قائل شده‌اند.[3]
5. فج: «فج» به معنای جدایی کاملاً واضح بین دو چیز است که از مصادیق آن، راه‌های مشخص و واضح بین دو کوه یا در بیابان و صحرا است.^[4]
6. فجر: «فجر» به معنای ایجاد شکاف به همراه آشکار شدن چیزی از میان آن شیء است که از مصادیق آن، شکافته‌شدن تاریکی و آشکار‌شدن نور از میان آنها و یا شکافته‌شدن کوه و خارج شدن آب از میان آن است.
7. فجو: «فجو» به معنای شکاف و جدایی وسیع بین دو چیز است.[5]
8. فرج: به معنای مطلق جدایی بین دو چیز است؛ خواه مادی باشد یا معنوی.[6]

[1]. «تفاوت میان خالق و فاطر در قرآن کریم»، (32744).

[2]. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم،ج 9، ص 136، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش.

[3]. عسکری، حسن بن عبدالله‏، الفروق فی اللغة، ص 143، بیروت، دار الافاق الجدیدة، چاپ اول، 1400ق‏.

[4]. التحقیق، ج 9،ص 30 – 34.

[5]. همان.

[6]. همان، ص 45.