خداوند در آیات مختلف، از قرآن با صفت «حکیم» یاد می‌کند؛ مانند «وَ الْقُرْآنِ الْحَکیم»؛[1]‏ «وَ الذِّکْرِ الْحَکِیمِ»،[2] «الْکِتابِ الْحَکیم».[3]
توصیف قرآن به حکیم بودن؛ می‌تواند اشاره به زوایای مختلف این کتاب آسمانی داشته باشد؛ به عنوان نمونه:
1.  حکیم است؛ یعنی حکمت در آن تبلور یافته و مستقر شده، و حکمت عبارت است از معارف حقیقى و فروعات آن، از شرایع، عبرت‌ها و موعظه‌ها.[4]
2. قرآن از آن جهت حکیم است که آیاتش داراى چنان استحکام و نظمی است که هر گونه باطل و خرافه را از خود دور می‌‏سازد؛ جز حق نمی‌گوید و جز به راه حق دعوت نمی‌‏کند.[5]
3. کلامى است که از جانب حکیم مطلق نازل شده است.[6]
4. حکیم است به دلیل نبود اختلاف و تناقض میان آیاتش؛ محفوظ ماندن آن از هر گونه تغییر و تحریف.[7]
5. قرآن کتاب حکیم است؛ یعنی از جهت حلال و حرام و امر و نهی محکم است.[8]

---