لطفا صبرکنید
بازدید
10716
10716
آخرین بروزرسانی:
1397/07/10
کد سایت
fa71909
کد بایگانی
86810
نمایه
وصیت حضرت آدم(ع) به شیث در حال احتضار
طبقه بندی موضوعی
تاریخ|صفات و زندگی پیامبران|آدم|شیث(هبة الله)
اصطلاحات
شیث (هبة الله)|حضرت آدم (ع)
گروه بندی اصطلاحات
سرفصل‌های قرآنی|پیامبران
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
آیا حضرت آدم(ع) به فرزندش شیث وصیت کرد که جسدش را مومیایی کنند تا سالم بماند؟ ایشان چند سال عمر کرد و آیا بیش از صد روز برایشان عزاداری کردند؟
پرسش
وقتی آدم(ع) آثار مرگ در خود مشاهده نمود به فرزندش(شیث) وصیت نمود وقتی که روح از تنم خارج شد جسدم را با روغن و مُرّ و کندر که از بهشت به همراه من بود اندود و مومیا کن که اگر چنین کنی تا روز حشر جسد سالم ماند و متلاشی نگردد، سپس جسدم را در تابوتی نهاده و در میان دخم‌های در زمین جای ده؛ آدم در روز جمعه از جهان رفت و در سالروز فرود آمدنش از بهشت و در همان ساعت بر او نماز گزارده شد که مصادف بود با ششم نیسان، وی در آن روز 960 سال از عمرش گذشته بود، و صد و چهل روز بر او نوحه‌سرائی کردند. آیا این مطلب صحیح است؟
پاسخ اجمالی
بنابر تحقیق و جست‌وجو در منابع اسلامی، پاسخ آنچه در پرسش آمده را به همان صورت پیوسته و در منابع کهن تنها در تألیف ابوالقاسم زمخشری (م 538ق) یافتیم که بدون تحلیل، تنها به نقل آن می‌پردازیم:
«حضرت آدم(ع) هنگام احتضار به فرزندش شیث گفت: فرزندم! وصیت می‌کنم که روغن و مرّ و کندری از بهشت به یادگار دارم بر پیکرم بمالانی، زیرا در این صورت، تا قیامت چیزی از اعضای مرده از هم جدا نخواهد شد ... و سفارش می‌کنم که پیکرم را در تابوتی قرار داده و در غاری در اعماق زمین دفن کنی. آدم(ع) روز جمعه ششم نیسان[1] در 960 سالگی جان سپرد و در همان ساعتی که از بهشت بیرون رفته بود بر او نماز گزاردند و 140 روز برایش عزاداری کردند».[2]
فرازهایی از این گزارش در منابع دیگر نیز وجود دارد:
آدم در روز جمعه از جهان رفت.[3]
آدم در روز جمعه ششم نیسان در همان ساعتى که آفریده شده بود وفات کرد.[4]
آدم(ع) به فرزندش شیث(ع)، وصیت کرد که پیکرش را در تابوتی گذاشته و در میان غاری در عمق زمین جای دهد.[5]
اما درباره عمر آدم(ع) هر چند نقل‌های مختلفی وجود دارد،[6] ولی ظاهراً بیشتر مورّخان گفته‌اند که 930 سال بوده است.[7] و حتی برخی ادعای اتفاق نظر کرده‌اند.[8] در حالی که زمخشری در این گزارش، عمر آدم را 960 سال ذکر کرده است.
در ضمن، گزارش «مالیدن بدن آدم(ع) به روغن، مرّ(دارویی تلخ[9]) و کُندر بهشتی»، و «نوحه کردن برای وفات آدم(ع) به مدت صد و چهل روز»، را در منابع دیگر نیافتیم.
«حضرت آدم(ع) هنگام احتضار به فرزندش شیث گفت: فرزندم! وصیت می‌کنم که روغن و مرّ و کندری از بهشت به یادگار دارم بر پیکرم بمالانی، زیرا در این صورت، تا قیامت چیزی از اعضای مرده از هم جدا نخواهد شد ... و سفارش می‌کنم که پیکرم را در تابوتی قرار داده و در غاری در اعماق زمین دفن کنی. آدم(ع) روز جمعه ششم نیسان[1] در 960 سالگی جان سپرد و در همان ساعتی که از بهشت بیرون رفته بود بر او نماز گزاردند و 140 روز برایش عزاداری کردند».[2]
فرازهایی از این گزارش در منابع دیگر نیز وجود دارد:
آدم در روز جمعه از جهان رفت.[3]
آدم در روز جمعه ششم نیسان در همان ساعتى که آفریده شده بود وفات کرد.[4]
آدم(ع) به فرزندش شیث(ع)، وصیت کرد که پیکرش را در تابوتی گذاشته و در میان غاری در عمق زمین جای دهد.[5]
اما درباره عمر آدم(ع) هر چند نقل‌های مختلفی وجود دارد،[6] ولی ظاهراً بیشتر مورّخان گفته‌اند که 930 سال بوده است.[7] و حتی برخی ادعای اتفاق نظر کرده‌اند.[8] در حالی که زمخشری در این گزارش، عمر آدم را 960 سال ذکر کرده است.
در ضمن، گزارش «مالیدن بدن آدم(ع) به روغن، مرّ(دارویی تلخ[9]) و کُندر بهشتی»، و «نوحه کردن برای وفات آدم(ع) به مدت صد و چهل روز»، را در منابع دیگر نیافتیم.
[1]. در لغت‌نامه دهخدا در معنای «نیسان» چنین آمده است: «نیسان، نام ماه هفتم است از ماه‌های رومیان. ماه دوم بهار. به سریانی نام ماه دویم باشد از سه ماه بهار. ماه هفتم از سال سریانی میان آذار وایار، و آن ماه دوم بهار است مطابق اردیبهشت فارسی و ثور عرب و تقریباً مطابق است با آوریل فرانسوی و آن 30 روز است. و باران این ماه را نیز مجازاً نیسان گویند».
[2]. زمخشری، محمود بن عمر، ربیع الأبرار و نصوص الأخبار، ج 5، ص 158، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ اول، 1412ق.
[3]. ابن کثیر دمشقی، أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 1، ص 98، بیروت، دار الفکر، 1407ق.
[4]. یعقوبی، احمد بن أبى یعقوب، تاریخ الیعقوبى، ج 1، ص 7، بیروت، دار صادر، بی‌تا؛ مسعودی، على بن حسین، مروج الذهب، ج 1، ص 48، قم، دار الهجرة، چاپ دوم، 1409ق.
[5]. تاریخ الیعقوبى، ج 1، ص 7.
[6]. ر. ک: ابن اثیر، على بن ابی‌الکرم، الکامل فی التاریخ، ج 1، ص 51، بیروت، دار صادر، 1385ق.
[7]. هاشمی بغدادی، ابوجعفر محمد بن حبیب، کتاب المحبر، ص 2، بیروت، دار الآفاق الجدیدة، بی‌تا؛ البدایة و النهایة، ج 1، ص 99؛ قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج 1، ص 45، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق؛ مسعودى، على بن حسین، اثبات الوصیة للامام على بن ابی‌طالب(ع)، ص 23، قم، انصاریان، چاپ سوم، 1426ق؛ صدوق، محمد بن على، کمال الدین و تمام النعمة، ج 2، ص 523، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1395ق.
[8]. تاریخ الیعقوبى، ج 1، ص 7.
[9]. لغت‌نامه دهخدا، واژه «مُرّ».
نظرات
