اولاً: باید توجه داشت وحدت و اتحاد مسلمانان از اساسی و محوری‌ترین مسائلی است که مورد تأکید قرآن و پیشوایان دینی است. بنابراین طرح تمام مباحث علمی نباید به ‌گونه‌ای باشد که وحدت مسلمانان خدشه‌‌دار گردد.[1] و مقصود علمای شیعه در طرح این مباحث در محافل علمی، ایجاد اختلاف در میان امت اسلامی نبوده، بلکه مقصود اثبات حقانیت شیعه بر اساس منابع معتبر است. به ویژه این‌که بسیاری از این مطالب مستند به منابع تاریخی و روائی اهل سنت است.[2]
ثانیاً: به نظر می‌رسد تناقضی در مطالبی که بیان نشده وجود ندارد؛ زیرا شدت و سخت‌گیری حکومت‌‌ها در شرایط بحرانی و امنیتی به حسب زمان‌‌ها و افراد یکسان نیست؛ یعنی معمولاً در ابتدای بحران شدت عمل بیشتری اعمال شده، ولی در ادامه از شدت آن کاسته می‌شود. در نتیجه این‌که در ابتدای خلافتِ خلیفه‌ی اول با افرادِ مخالف به شدت برخورد می‌شد و به خانه حضرت فاطمه(س) هجوم آوردند که موجب صدماتی بر آن‌حضرت شده و فرزندش سقط شد[3] و ... اما چند روز بعد و تقریباً بعد از فروکش کردن نسبی التهابات، حضرت فاطمه(س) در مسجد خطبه خواندند، یا مدتی بعد از این ماجراها امام حسن(ع) به خلیفه اعتراض کردند؛ لذا این موارد با هم منافات ندارد و تناقضی بین آنها وجود ندارد.
یا در نگاهی دیگر می‌توان گفت که حمله به خانه فاطمه(س) در جلوی چشم تمام مسلمانان نبوده و تنها توسط عده محدودی در منطقه‌ای کوچک رخ داده است، اما حضرت زهرا(س) در مسجد به شیوه‌ای سخن را در برابر چشمان هزاران مسلمان آغاز کردند که امکان جلوگیری از آن وجود نداشت و بر این اساس، انجام این سخنرانی پیش‌بینی نشده در مسجد پیامبر(ص) نشان از آزادی و تحمل نظرات مخالف توسط حکام وقت ارزیابی نمی‌شود.
به عبارتی، سخنرانی ایشان با کسب مجوز نبود تا این اجازه را دلیلی بر برخورد ملایم حاکمان با حضرتشان بدانیم.

---