در یکی از گزارش‌های سوگواری اهل بیت پیامبر اکرم(ص) در غم از دست دادن ایشان، چنین نقل شده که حضرت زهرا(س) مشتی از خاک قبر پدر را در دست گرفته و آن‌را بر چشمان مبارک خود گذاشت و این ابیات را خواند:

مَا ذَا عَلَى مَنْ شَمَّ تُرْبَةَ أَحْمَدَ
أَنْ لَا یَشَمَّ مَدَى الزَّمَانِ غَوَالِیَا
 
صُبَّــــــتْ عَلَیَّ مَصَائِــبُ لَوْ أَنَّهَا
صُبَّـتْ عَلَـى الْأَیَّـامِ صِـرْنَ لَیَالِیَا[1]

کسی که خاک احمد را می‌بوید دیگر چه ضرری برای او دارد که در تمام عمرش هیچ عطر خوشبوی دیگری را نبوید؟![2]
مصیبت‌هایی بر من وارد شد که اگر این مصیبت‌ها بر روزها وارد می‌شد، آن روزها تبدیل به شب می‌شدند.
در برخی از نقل‌ها به‌جای عبارت «ما ذا عَلَى» در بیت اول، عبارت «حَقِیقٌ عَلَى‏»[3] آمده که معنایش چنین می‌شود: «سزاوار است...».

---