روایاتی وجود دارد که قرائت مؤمنانه و با اخلاص قرآن را در جوانی مؤثرتر می‌داند؛ و به همین دلیل است که بسیاری از بزرگان از این‌که بهره کامل از چنین فرصتی را نبرده‌اند، ابراز تأسف می‌نمودند.
در ارتباط با تأثیر آموزه‌های قرآن بر روح و جان جوانان، امام صادق(ع) فرمود: هر کس در حال جوانى قرآن بخواند و با ایمان هم باشد، قرآن با گوشت و خونش عجین شده، و خداى عز و جل او را با فرشتگان پیغام‌برنده و نیک‌رفتارش رفیق کند، و قرآن براى او در روز قیامت پرده و مانعى در مقابل دوزخ خواهد بود، و می‌گوید: بار پروردگارا! هر کارگرى به مزد کار خویش‏ رسیده جز آن‌که برای خواندن من تلاش کرده است، پس گرامی‌‏ترین عطاهاى خود را به او برسان.‏[1]
در این دسته از روایات، منظور از قرائت قرآن در جوانی این است که قرائت این کتاب مقدس به صورت عادتی همیشگی در زندگی جوان مؤمن درآمده و همراه تدبر و درک محتوای آن ‌باشد، و نه یک‌بار خواندن و مجرد تلاوت بدون تفکر و تدبر در تعالیم آن! همچنین منظور از عجین شدن قرآن با خون و پوست و تمام وجود چنین تلاوت کننده‌ای، این است که قرآن در رفتار ظاهری و باطنی‌ جوان تأثیر می‌گذارد و موجب استقامت اعضا و جوارح و آرامش قلبی‌اش شده، و موعظه‌های پروردگار و نصایح قرآن در وجودش نهادینه می‌شود؛ و چنین اثر شگفت‌آوری به دلیل آلوده نبودن جوان به بسیاری از گناهان است که مانع از قبول حق می‌باشد؛ از این‌رو است که مشهور شده است: «الْعِلْمُ فِی الصِّغَرِ کَالنَّقْشِ فِی الْحَجَر»؛[2] آموختن دانش در جوانی مانند نقش بر روی سنگ است. و قرآن در روز قیامت حافظ چنین فردی از مشکلات و گرفتاری‌های قیامت خواهد شد.[3]
بنابر این، طلایی بودن این فرصت در جوانی به دلیل مستعد بودن و شادابی جوان است که در سن پیری چنین استعداد و قدرتی وجود ندارد و یا اندک است.

---