« اَلکَلِمَةُ اِذا خَرَجَت مِنَ القَلبِ وَقَعَت فِی القَلبِ، وَ اِذا خَرَجَت مِنَ اللِّسانِ لَم تَجاوَزِ الآذانَ»[1]سخن وقتی از دل و قلب آدمی بیرون آید، بر دل مخاطب می‌نشیند، و چون از زبان بیرون آید، از گوشها فراتر نرود.
ابن ابی الحدید در پایان شرحی که بر خطبه‌ها، نامه‌ها و کلمات قصار نهج البلاغه نگاشته است، سخنان و حکمت‌های  دیگری را نیز از امیرالمومنین(ع) نقل کرده است، که از جمله آنها کلام زیبای مذکور است.
در برخی منابع دیگر نیز مشابه چنین عبارتی بدون استناد به امام علی(ع) نقل شده است[2] و ممکن است روایات دیگری وجود داشته باشد که ناظر به همین واقعیت باشد.
به هر حال، چه بسا کلام مشهور (سخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند) نیز برگرفته از این روایات باشد.
سعدی نیز در این زمینه سروده است:

در این معنی سخن باید که جز سعدی نیاراید

که هرچ از جان برون آید نشیند لاجرم بر دل

---